Rozdział 009

              Kochać po ludzku to umieć przejść od miłości do nienawiści - Lew Tołstoj
                                                               -

I am a woman in love and I’d do anything to get you into my world! – Violetta uśmiechnęła się sama do siebie. Uwielbiała śpiewać piosenki swojej mamy, przynosiło jej to ukojenie i spokój. Usiadła na brzegu łóżka i już miała zgasić lampkę nocną, gdy zauważyła jakąś postać czającą się na balkonie. Ledwo powstrzymała się od krzyku. Chwyciła do ręki budzik i na paluszkach podeszła do drzwi. Otworzyła je i zanim zdążyła rozpoznać tajemniczą sylwetkę uderzyła ją przedmiotem w głowę. Postać syknęła i schwyciła się za głowę. Gdy podniosła się, Violetta rozpoznała w niej Leona.

- Leon! Mogę wiedzieć co tu wyprawiasz w środku nocy!? – warknęła starając się nie zbudzić reszty domowników. Chłopak uśmiechnął się głupio i przeczesał dłonią brunatną czuprynę.

- Ja.. no po prostu przechodziłem obok i myślałem, że.. yhm.., że wpadnę – wydukał wlepiając swój wzrok w zdenerwowaną dziewczynę – I.. no ja tak zupełnie przypadkiem usłyszałem jak śpiewasz i bardzo mi się podobało. Nie słyszałem nigdy piękniejszego śpiewu – wymruczał spuszczając wzrok. Dziewczyna westchnęła głęboko i skrzyżowała ręce na klatce piersiowej. Kątem oka zauważyła krew przy prawym uchu chłopaka.

- No dobra, dobra. Wcale nie umiem śpiewać, ale niech Ci będzie. Chodź do środka – szerzej otworzyła drzwi i zaobserwowała zmieszanie na twarzy Leona. Zaśmiała się pod nosem – Spokojnie, nie gryzę. Po prostu trzeba opatrzyć Ci tę paskudną ranę – powiedziała wskazując na krew kapiącą z ucha szatyna. Ten niepewnie wszedł do pokoju i przysiadł na krześle. Violetta skierowała się do dużej, białej szafy i wyciągnęła z niej czerwone pudełeczko. Otworzyła ją i wzięła do ręki małą buteleczkę z wacikiem i plaster.  Wylała kilka kropel cieczy na wacik i podała go zaskoczonemu chłopakowi – To woda utleniona, musisz nią sobie przemyć ranę – Leon skrzywił się lekko i zaczął wycierać zakrwawione ucho. Dziewczyna widziała, że sprawia mu to ból, mimo, iż chłopak udawał, że nic nie czuje. Gdy skończył, Violetta nachyliła się nad nim i przykleiła mu szeroki plaster. Uśmiechnęła się do siebie zadowolona ze swojego ‘dzieła’. Chłopak dalej siedział i wlepiał w Violettę swoje zielonkawe oczy. Ta zmieszała się lekko i chrząknęła znacząco – Chyba powinieneś już iść. Nie chciałabym być w Twojej skórze, gdyby mój tata Cię tu zobaczył. Jak jesteś tak bardzo chętny do odwiedzin, to może pójdziesz ze mną i Federem na kręgielnie. Jutro o dziewiętnastej. Postaram się nie zdzielić Cię niczym tym razem – zaśmiała się. Chłopak oblał się rumieńcem i zdołał jedynie lekko kiwnąć głową. Zadowolona dziewczyna stanęła na palcach i musnęła jego policzek – Dobranoc – szepnęła zgaszając światło.  Gdy obejrzała się za siebie, chłopaka już nie było. Opadła na łóżko i przykryła się ciepłą kołdrą. Zasnęła z uśmiechem na twarzy.

                                                                    -,-

Leon zeskoczył z balkonu, lądując na świeżo skoszonej trawie. Otrzepał spodnie i wyprostował się. Dotknął ręką prawego policzka i uśmiechnął się sam do siebie. Po chwili otrząsnął się. Bardzo spodobała mu się propozycja dziewczyny, jedyna rzecz, która mu nie pasowała to osobnik o imieniu Federico. Leon nawet nie zdążył poznać młodego Włocha, a już go znienawidził. Czemu? Gdyby ktoś go o to zapytał, zmieszałby się i wymyśliłby jakąś wymówkę. Prawdą jednak było to, że był zazdrosny. Tak był zazdrosny. Nie chciał by Violetta spędzała czas z chłopakiem innym niż on sam. Uspokój się Verdas! Nie jesteś sobą – mruknął opuszczając posiadłość państwa Castillo.

                                                               -,-

Przysiadłam na kraciastym kocu. Wyjęłam książkę z torebki i zanurzyłam się w lekturze. Śledziłam pasjonującą historię Annabeth, dziewczyny, która zakochała się w narzeczonym swojej siostry. Tak, wiem jestem żałosna. Tylko tak ostatnio wzięło mnie na czytanie tandetnych romansideł. Byłam już w połowie drugiego rozdziału, gdy poczułam na sobie czyiś wzrok.Podniosłam głowę i uśmiech od razu znikł z mojej twarzy.

- Co tu robisz? – warknęłam odkładając książkę na bok. Wstałam i stanęłam twarz w twarz z moim rozmówcą. Ten, zaskoczony lekko moją postawą cofnął się o krok. Po chwili jednak oprzytomniał.

- Kocham Cię – powiedział z lekkim uśmiechem. Nie wytrzymałam i przyłożyłam mu z całej siły w twarz. Schwytał się za policzek i syknął z bólu.

- Kochasz?! Tak samo jak Lindę, Sarę, Isabellę i oczywiście Twoją ostatnią zdobycz, Anne! Jesteś najgorszym człowiekiem na świecie!-wykrzyczałam mu prosto w twarz. Po chwili uspokoiłam się – Zdradziłeś mnie i to nie jeden raz. Za każdym razem obiecywałeś poprawę. Ja byłam taka głupia, że Ci wierzyłam – czułam jak łzy wypełniają moje oczy. Chłopak stał tam skołowany. Podszedł bliżej do mnie i próbował mnie pocałować. Odepchnęłam go i  szybko stamtąd odbiegłam. Nie obchodziło mnie teraz, że zostawiłam tam torebkę. Nie mogłam na niego patrzeć. Byłam głupia. Wierzyłam w każde jego słowo. Po kilku minutach przystanęłam chwytając się za brzuch. W oddali zobaczyłam wysoką rudowłosą dziewczynę. Wydawało się jakby na kogoś czekała. Nie myliłam się, do rudowłosej podbiegł znany mi blondyn. Odwróciłam głowę. Teraz wybuchłam płaczem. Dobrze pamiętałam jego słowa ‘ Przecież wiesz, że Cię uwielbiam’. Uwielbiał. Byłam głupia, straciłam najwspanialszego mężczyznę na całym świecie przez moje niezdecydowanie.

Obudziła się z krzykiem. Wytarła spoconą twarz i bezsilnie opadła na poduszkę.

                                                   -,-

Kolejnego dnia…

Francesca upięła swoje długie włosy w kucyk i wyszła z łazienki. Obudziła się najwcześniej ze wszystkich dziewczyn, ale cóż mogła zrobić, po prostu była rannym ptaszkiem. Zbiegła po schodach nucąc pod nosem melodię zasłyszaną poprzedniego dnia w radiu. Cała w skowronkach znalazła się w kuchni. Sięgnęła po czekoladowe ciasteczko. Zdziwiła się trochę, gdyż pamiętała,że wczoraj talerzyk był jeszcze pełny. Wzruszyła ramionami i przysiadła na mięciutkiej kanapie. Przymknęła na chwilę oczy i rozkoszowała się chwilą spokoju. Niestety po kilku sekundach do jej uszu dobiegł jakże denerwujący dźwięk dzwonka do drzwi. Westchnęła głęboko i podeszła do drzwi.Może i była w obcym domu, ale czuła, że jej obowiązkiem jest zobaczyć kto przychodzi tu o tak wczesnej porze. Nacisnęła na klamkę i otworzyła drzwi z lekkim skrzypem. Jej oczom ukazał się zdenerwowany brunet.

- Maxi? – zapytała marszcząc brwi – Co Ty tutaj robisz? – zapytała, gdy zauważyła zmieszaną minę chłopaka.

- Ja.. ten to przecież dom Natalii, prawda? Chciałbym coś ważnego jej powiedzieć – wydukał nerwowo ściskając dłonie. Francesca uśmiechnęła się lekko i przeczesała swoją kruczoczarną czuprynę dłonią.

- Natalia jeszcze śpi. Tylko czekaj. Jesteś pewien, że nie przyszedłeś do Camilli – dziewczyna ugryzła się w język i wymamrotała coś niewyraźnie pod nosem. Nigdy nie umiała trzymać języka za zębami.

- Do Camillii? Czemu miałbym… zresztą nieważne – mruknął wycofując się – Cześć – rzucił znikając za furtką domku. Francesca zamknęła drzwi i uderzyła się otwartą dłonią w czoło. Była na siebie zła. Czasem po prostu potrafiła palnąć jakieś głupstwo i przez to przysporzyć komuś lub sobie samej problemów.

                                                                      -,-

Leonardo, zrozum kocham Cię. Ciebie nie Twojego brata bliźniaka Edmunda. Tamten pocałunek nic nie znaczył. Po za tym Ty też nie jesteś bez winy. Zdradziłeś mnie ze swoją macochą, ale jestem gotowa Ci wybaczyć…

Federico wepchnął do buzi kolejną garść popcornu. Przeżuł wszystko i z uwagą zaczął obserwować reakcję Leonarda. Usłyszał stukot obcasów i niechętnie odwrócił głowę. Ujrzał Violettę stojącą kilka metrów od niego. Uśmiechała się kpiąco i patrzyła na przyjaciela.

- Fede, znowu oglądasz tą tandetę – westchnęła siadając obok niego na kanapie. Chłopak kiwnął głową i odwzajemnił uśmiech. Objął dziewczynę ramieniem i na chwilę wyobraził sobie, że jest jej chłopakiem. Niestety ta chwila szybko minęła.

- Co chcesz dzisiaj robić? – zapytał sięgając po kubek z sokiem pomarańczowym.

-  Wiesz myślałam, że może pójdziemy na kręgielnie… - chłopak wziął łyk soku i kiwnął głową potwierdzająco – z Leonem – Włoch wypluł sok na dywan. Violetta pokręciła głową z dezaprobatą. Nie podobała jej się perspektywa sprzątania dywanu.

- Co? Nigdzie nie idę z tym bufonem! – warknął wstając z kanapy. Szybkim krokiem ruszył w stronę swojego pokoju. Gdy już znalazł się za dobrze znanymi drzwiami, zamknął je na klucz. Rzucił się na łóżko i ze złością walnął pięścią w szafkę nocną. Wszystko było nie tak. Leon, Leon, Leon. A jak nie Leon to ktoś inny zawsze stanie mu na drodze do zdobycia Violetty. Podniósł się do pozycji siedzącej. Ej! Dosyć tego mazgania! Jesteś facet, czy baba? – zrugał się w myśli i nerwowo zacisnął dłonie. Wyciągnął z pod łóżka pudełko ciasteczek, schowanych tam przed Olgą. Zaczął zajadać je, na chwilę zapominając o swoich problemach. Teraz jedynym jego dylematem było czekoladowe czy waniliowe? W końcu zdecydował się na to drugie i na siłę wepchnął kilka ciastek do buzi. Niestety na języku pozostało mu jeszcze trochę soli. Bardzo mądrze Federico, najpierw popcorn potem ciastka! Chcesz zdobyć dziewczynę swojego życia, czy przytyć? – zapytał sam siebie przełykając resztki pokarmu. Przykrył twarz poduszką i wziął głęboki wdech. Zwrócił swoje oczy ku białemu sufitowi. Był tak zwykły i prosty. Tak samo jak on. Federico nigdy nie miał wysokiej samooceny. Możliwe, iż było to spowodowane ciągłym brakiem zainteresowania jego osobą ze strony Violetty.Może chodziło o ciągłe zapracowanie jego matki? Od jego przyjazdu do Buenos Aires nie otrzymał od niej ani jednego telefonu. Tak, Federico miał pecha do kobiet. Najpierw nie mógł znaleźć prawdziwej miłości, potem gdy zakochał się to okazało się, że obdarzył uczuciem dziewczynę u której nie ma szans. Czemu to właśnie on musiał cierpieć z powodu nieszczęśliwej miłości? Był przekonany, że nigdy nie pokocha kogoś innego niż Violetta. Nie wiedział jak bardzo się mylił…

                                                      -,-

Ludmiła przysiadła przed keyboardem i postawiła kubek z kawą na małym stoliczku. Dziewczyna bardzo kochała ten instrument, który może nie był idealny, ale był prezentem od osoby bardzo bliskiej Ludmile Ferro.  Dostała go kilka lat temu od swojego ojca. Blondynka bardzo kochała swojego ojca, można powiedzieć, że kochała go za dwoje. Kochała go jak ojca i matkę, której nigdy nie miała. Właśnie. Nie miała żadnych wspomnień związanych z rodzicielką. Nigdy nie widziała jej zdjęć, ani niczego związanego z nią. Jej ojciec, bardzo zapracowany dziennikarz, unikał tematu matki Ludmiły. Dziewczyna z biegiem czasu przestała pytać, straciła zainteresowanie. Postanowiła żyć chwilą, cieszyć się, że ma tak wspaniałego tatę i tworzyć muzykę. To właśnie muzyka dawała blondynce siłę do życia, to dzięki niej wstawała każdego ranka. Dzięki muzyce była kimś wyjątkowym, innym. Nacisnęła kilka przypadkowych klawiszy instrumentu i rozkoszowała się chwilą. Złapała ją nagła chęć napisania piosenki. Przymknęła oczy i położyła dłonie na klawiszach. Melodia wydobywana dzięki jej delikatnym palcom, przynosiła jej ukojenie. Słowa same wypłynęły z jej ust.  I am a girl in the corner of the room, the one you never notice…

                                                                -,-

Leon stał przed lustrem w przedpokoju. Był ubrany w niebieską koszulę w paski i najmniej starte dżinsy jakie posiadał. Założyłby swoją ulubioną koszulę, ale niefortunnie spalił ją podczas prasowania. Tak Leon Verdas miał zamiar raz w swoim siedemnastoletnim życiu założyć wyprasowane ubrania. Nie przyszło mu jednak do głowy,by wcześniej zapoznać się z instrukcją obsługi. Chociaż w sumie trudno mu się dziwić. Wychowywany przez mężczyznę, nie  umiał wykonywać prostych czynności domowych takich jak pranie czy chociażby zmywanie naczyń. A tak właściwie, to czemu tak się stroisz Verdas? – zapytał sam siebie poprawiając fryzurę. Nie umiał odpowiedzieć na to pytanie. Można powiedzieć, że po prostu chciał dobrze wyglądać dla Violetty. Może chciał zrobić dobre wrażenie? Tego do końca nie wiedział. Jeszcze raz spojrzał w swoje odbicie w lustrze i uśmiechnął się lekko. Ciekawe czy Violetta też tak się stroi? Chociaż ona nie potrzebuje, jest piękna w każdym stroju. Te jej czekoladowe oczy, malinowe usta, które aż chce się… - chłopak uległ wodzom fantazji – Ej! – przywrócił się do porządku – Czy Ty właśnie …? Nie! Przestań! Nic nie czujesz do Violetty! Nic nie czujesz do Violetty – zaczął walić głową w ścianę mamrocząc coś niewyraźnie pod nosem – W takim razie czemu idziesz z nią dzisiaj na kręgielnie? Leon się zakochał! Leon się zakochał! – denerwujący głosik nie chciał się uciszyć. Leon opadł na kolana i schował twarz w dłoniach. Oddychał ciężko, jakby nie mógł złapać tchu. Jego serce na siłę próbowało się wyrwać z jego klatki piersiowej, a przed oczami ciągle stawała mu drobna brunetka. Uśmiechała się, zalotnie trzepotała rzęsami i kusząco zachęcała go do podejścia. Otrząsnął się. Co ona ze mną robi – jęknął siadając po turecku. Przygryzł wargę i zmrużył oczy.Nie zakochałem się. To nie możliwe, przecież znam ją tylko dwa dni – resztkami sił próbował zaprzeczyć temu, co oczywiste…

*****************************

No i oto rozdział dziewiąty! Zanim zapomnę, bardzo dziękuje za ponad tysiąc wyświetleń i miłe komentarze, które potrafią poprawić mi humor ;) Macie zagubionego Leona, tajemniczy sen no i Ludkę oczywiście. Widzisz tinkerbell, jeszcze nie wyjawiłam wiadomości od Pani D. Rzeczywiście jestem zła XD No cóż, o moich rozdziałach nigdy dużo pisać nie umiałam, więc to by było na tyle. Pozdrawiam i do następnego :*