Prolog

Spraw, aby każdy dzień miał szansę stać się najpiękniejszym dniem Twojego życia - Mark Twain
                                                                -,-

Leon Verdas pewnym siebie krokiem sunął przez alejki jednego z większych parków w Buenos Aires. Chłopakowi nie przeszkadzało to, że był środek nocy. Właśnie o tej porze lubił spacerować. Wtedy nikt ani nic mu nie przeszkadzało. W sumie, gdyby ktoś powiedział, że Leon Verdas lubi się przechadzać po parku, zostałby wyśmiany. Nikt nie uwierzyłby, że ten twardy i pozbawiony uczuć szatyn lubi rozmyślać przy świetle księżyca. Ale taka była prawda. W tej błogiej ciszy mógł w spokoju popatrzeć z góry na swoje życie. Właściwie nigdy nie podobał mu się obraz, który przelatywał mu przed oczami. Chłopak samotny, wychowywany jedynie przez starego wuja. Chłopak, który znajdował przyjemność w łamaniu dziewczęcych serc. Chłopak ,który miał zatargi z prawem. To było jego życie. To był on. Nie lubił myśleć, że zawiódłby swoich zmarłych rodziców. Z trudem patrzył na cierpienie starego mężczyzny, który cały swój czas poświęcał siostrzeńcowi, którego tak bardzo chciał wychować na porządnego człowieka. Tak naprawdę, to jedynym powodem jego wątpliwości co do swojego postępowania był właśnie jego wuj. Właściciel małego warsztatu, który harował jak wół by zapewnić dobre życie chłopakowi . Leon nienawidził patrzeć na smutek jedynej bliskiej mu osoby. Ale nie potrafił się zmienić. Był taki jaki był. Do tej pory każda próba wrócenia do normalności kończyła się fiaskiem. Był przekonany, że już zawsze będzie  ‘zły’. Nawet nie wiedział jak bardzo się myli…

                                                                             ****

Drobna brunetka przysiadła na drewnianej ławeczce. Podkuliła kolana i schowała głowę w dłoniach. Z jej piwnych oczu wylał się potok łez. Była bezsilna, nie wiedziała co ma począć. Znajduje się w obcym mieście, bez pieniędzy, bez komórki, bez niczego. W dodatku jest środek nocy, a ona nie wie jak wrócić do nowego domu. Załkała jeszcze głośniej, myśląc o tym, że będzie musiała zasnąć właśnie w tym miejscu. W pewnym momencie usłyszała kroki. Wystraszona podniosła głowę. W oddali zauważyła ciemną sylwetkę. Przez jej kruche ciało przeszła fala dreszczy. Wzdrygnęła się i zamknęła oczy. Miała nadzieję, że ta postać nie zrobi jej krzywdy. Zacisnęła zęby i kurczowo ścisnęła rękawy przemoczonej bluzki. Usłyszała ciche skrzypnięcie. Odruchowo podniosła wzrok. To co zobaczyła zaskoczyło ją i przestraszyło. Obok niej siedział chłopak o brunatnej czuprynie. Jego czarna, skórzana kurtka jeszcze bardziej onieśmielała dziewczynę. Wytarła łzę z policzka i odsunęła się trochę. Odwróciła głowę i oparła ją na obolałych kolanach.

- Czemu płaczesz?

******

Pierwsze koty za płoty ;) Panie i Panowie, przed Wami mój pierwszy prolog! Mam nadzieję, że się spodoba i, że ktoś zostawi tutaj o sobie ślad...

Pozdrawiam :*