Rozdział 016

Nie ma i nie może być nic droższego dla jakiejkolwiek rozumnej istoty niż życie... Śmierć to dziwadło, odrywające widza od wielkiej sceny zanim skończy się sztuka, która go nieskończenie interesuje - Giacomo Casanova
                                                                       -,-
Poniedziałek…

Godzinę przed lekcjami wszyscy nauczyciele zgromadzili się w pokoju nauczycielskim, by powitać ich współpracownika, Pablo. Nieobecny był jedynie dyrektor, który uznał, że takie powitania są denne i przereklamowane. Wszyscy  jednak wiedzieli, że prawdziwym powodem ominięcia tego zebrania przez Gregoria Valdeza, jest jego niechęć do samego Pabla.

Angeles stanęła w samym kącie pomieszczenia. Wiedziała, że za chwilę zjawi się tu jej ukochany. Nie chciała z nim rozmawiać, nie mogła na niego patrzeć. Nie potrafiła zachowywać się normalnie w jego towarzystwie. Nie umiała zapomnieć o uczuciu jakim darzyła Pablo Galinto.  Było zbyt silne, by dać je ujarzmić. Ktoś krzyknął Uwaga idzie! I wszyscy momentalnie zwrócili się w stronę drzwi. Właściwie to prawie wszyscy . Jedna, jedyna Angie stanęła przy oknie patrząc jak kropelki deszczu powoli spływają po szybie. Wiedziała, że zaraz będzie musiała mu  stawić czoła.  Zacisnęła szczękę i przymknęła oczy.

Niespodzianka!

Przez pokój przebiegły odgłosy gromkiego śmiechu. Pablo był zaskoczony zażyłością jaką okazywali mu inni. Nie pamiętał ich, właściwie przypominała mu się jedynie stara, dobra pani Darbos. Znał ją od lat młodzieńczych, można powiedzieć, że była dla niego ciotką. Mężczyzna serdecznie witał się z każdym po kolei, a jego serce wypełniało przekonanie, że kogoś brakuje, że ktoś stoi w oddali. Dopiero teraz dostrzegł swoją przyjaciółkę, stojącą przy oknie. Tak naprawdę, to żadne wspomnienia z nią związane, nie przychodziły mu do głowy. Wiedział, że się z nią przyjaźnił i tyle.

W tym momencie odwróciła wzrok i napotkała ciekawe spojrzenie Pabla. Chciała uciec, zapaść się pod ziemię, ale nie mogła. Stała jak wryta i wpatrywała się w niego, próbując wyczytać co się dzieje w jego głowie. On uśmiechnął się delikatnie, najwyraźniej oczekując odwzajemnienia owego gestu przez kobietę. Ta jednak spuściła głowę, wreszcie mogąc wykonać jakikolwiek, najdrobniejszy ruch. Przeciskając się przez tłum rozemocjonowanych osób, znalazła się przy drzwiach. Położyła swoją dłoń na klamce i zatrzymała się na chwilę, jakby zastanawiając się nad swoim wyborem. W końcu energicznie potrząsnęła głową i niczym burza wybiegła na korytarz. Wreszcie wzięła głęboki wdech. Nie czuła tej całej duszności, którą przepełniona była atmosfera w pokoju nauczycielskim. Nie zatrzymała się, póki nie znalazła się na świeżym powietrzu. Chwiejąc się, podeszła do kamiennego murku i opadła na niego. Schowała twarz w dłoniach i załkała cicho. To wszystko było trudniejsze niż się spodziewała.

                                                                    -,-

Francesca ze złością kopnęła bezbronną puszkę, która potoczyła się wprost pod koła wielkiej ciężarówki. Kierowca pokazał kilka obraźliwych gestów przez szybkę, żeby w końcu odjechać kręcąc głową na prawo i lewo. Dziewczyna przygryzła wargę , a jej zwykle łagodne oczy przepełniała wściekłość. Czym była spowodowana? Kolejny chłopak na którego się nastawiła, postanowił sobie odpuścić. Francesca była wściekła, ale dobrze wiedziała, że i tak za chwilę zmieni obiekt swoich zainteresowań. W końcu tak było do tej pory.

Spojrzała na zegarek. Miała jeszcze pół godziny do rozpoczęcia zajęć. Przyspieszyła kroku, nie chcąc się spóźnić do szkoły. Panna Resto od zawsze była swojego rodzaju niepoprawną romantyczką. Przez co zwykła być roztrzepana i nierozgarnięta. Miała również nieco inną naturę, bardziej wybuchową. Właśnie ona ukazywała się w takich sytuacjach. No cóż, ale co miała zrobić? Pochodziła z Włoch, kraju pizzy, czerwonego wina ale i również mafii. Francesca lubiła sobie wyobrażać, że jest ukochaną niebezpiecznego mafiozy z którym przeżywa różnego rodzaju przygody rodem z Jamesa Bonda. Można powiedzieć, że pragnęła przygody.Chciała by jej życie było pełne niespodzianek, niebezpieczeństw. Tylko czy aby na pewno? Czy gdyby nadeszła okazja, stchórzyłaby? Może podjęłaby się zadania? Na te pytania nie było odpowiedzi. Francesa była zmienna niczym pogoda. W pewnym momencie była pewna, że kocha sok pomarańczowy,  w drugim rozkoszowała się przepysznym napojem z jabłek.  Mimo wszystko liczyła, że spotka swojego Indiana Jonesa, który zawróci jej w głowie. Ale czy tak naprawdę nie czekała na swoje kompletne przeciwieństwo? No cóż, tego miała się dowiedzieć już niedługo.

                                                                       -,-

Violetta Castillo usiadła w swojej ławce, posłusznie czekając na przybycie nauczyciela. Dzisiaj przyciągała wzrok wyjątkowo dużej liczby chłopców. Czy coś się zmieniło? Można powiedzieć, że tak. Tego dnia szczególnie zadbała o swój wygląd. Pomalowała swoje rzęsy, co sprawiło, że jej piękne oczy wydawały się być jeszcze większe. Założyła krótką, zwiewną sukienkę, która pokazywała jej nogi w całej okazałości. W dodatku użyła nowych perfum, z nutką wanilii i cynamonu. Nerwowo stukała palcami o powierzchnie ławki, jakby czekała na kogoś specjalnego. Na kogoś , kto sprawił, że tak się wystroiła.

Pojawił się w drzwiach. Dziewczyna spuściła wzrok, udając, że pisze coś w niebieskim notatniku. Doskonale słyszała powolne kroki chłopaka. Uśmiechnęła się pod nosem i zaczekała, aż chłopak zajmie miejsce obok niej. Gdy to już się stało, podniosła głowę i uśmiechnęła się lekko w stronę szatyna.

- Cześć – szepnęła powracając do swoich notatek. Gdyby ponownie spojrzała na chłopaka, ujrzałaby na jego twarzy bardzo charakterystyczny, głupawy uśmiech.

 Patrzył na nią cały czas, zastanawiając się czy może być jeszcze piękniejsza. Mógłby wpatrywać się w nią cały dzień i całą noc. Niestety nie tylko on. Był świadom zainteresowania jakim darzyli brunetkę inni chłopcy. Wcale nie był z tego powodu zadowolony. Ogarniała go niesamowita złość na widok wszystkich osobników płci męskiej śliniących się do Violetty. Mam ochotę im wszystkim przywalić w te głupie facjaty – mruknął zaciskając pięści. Miał to do siebie, że był strasznie zaborczy. Chciał mieć uroczą dziewczynę tylko i wyłącznie dla siebie. Ukradkiem spojrzał na smukłe, opalone nogi panny Castillo, które wręcz zachęcały do spojrzenia na nie. Kiedy zauważył, iż ich właścicielka  patrzy na niego z rozbawieniem, speszył się, a na jego twarz wkradły się ogniste rumieńce. Brawo. Teraz myśli, że jestem jakimś zboczonym dziwadłem – skarcił się w myśli i starając skupić się na czymś innym, zaczął maniakalnie ściskać lekko chropowate dłonie.

 Violetta uśmiechnęła się pod nosem. W głębi duszy podobało jej się zainteresowanie, jakim obdarzał ją Leon. Ej!Wcale Ci się to nie podoba! –skarciła się w myśli, wyładowując emocje na wymiętolonej kartce. Mocno zacisnęła palce, które spoczywały na fioletowym piórze.  Nie mogła zaprzeczyć temu, że lubiła spędzać czas z owym szatynem. Znała go zaledwie tydzień, a już czuła, że łączy nią z nim jakaś niesamowita więź.  Na samą myśl o nim na twarzy brunetki wykwitł przepiękny uśmiech. Nawet wcześniej nie zauważyłam tych pięknych , zielonych oczu – rozmarzyła się – Źle ze mną – sapnęła zwracając swoje oczy ku sufitowi. Nie miała pojęcia, że chłopak siedzący obok niej, ma dokładnie takie same myśli.

                                                                              -,-

Przerwa

Federico stanął na palcach, próbując przejrzeć przez tłum uczniów, przemierzających korytarze szkoły. Wzrokiem szukał drobnej blondynki, która za nic nie chciała opuścić jego umysłu.Zmarszczył czoło próbując odnaleźć zgubę. Po chwili delikatny uśmiech wstąpił na jego twarz. Zauważył ją w kącie, ślęczącą nad jakimiś nutami. Jedną ręką poprawił doskonale uczesaną czuprynę i ruszył w kierunku dziewczyny.

- Cześć – szepnął kucając tuż obok. Dziewczyna podniosła głowę i praktycznie natychmiast rozszerzyła oczy. Wpatrywała się w chłopaka, jakby był jakimś straszydłem. Federico speszył się trochę, ale postanowił brnąć dalej – Piszesz piosenkę? – zapytał wyciągając rękę po lekko pogniecioną kartkę. Blondynka kiwnęła głową, przyciskając dzieło mocniej do piersi. Brunet westchnął głęboko i usiadł opierając się o ścianę – Słuchaj – podrapał się po głowie, nie wiedząc za bardzo jak wypowiedzieć swoje myśli – Będziemy pracować razem w tym przedstawieniu, prawda? No, więc ja pomyślałem, że może… poznalibyśmy się lepiej? – kątem oka zauważył, że kąciki ust blondynki unoszą się nieznacznie do góry.

- Mi pasuje – szepnęła cały czas unikając kontaktu wzrokowego. Tymczasem Federico głowił się i głowił nad tym, co ma dalej powiedzieć. W tej sytuacji czuł się wyjątkowo niezręcznie, ale zarazem przyjemnie. To było dla niego coś zupełnie nowego. Nagle sięgnął do kieszeni spodni, przypominając sobie o odtwarzaczu mp4.

- Lubisz Phila Collinsa? – mruknął proponując jedną słuchawkę koleżance. Ta zarumieniła się, ale kiwnęła głową, wkładając słuchawkę do ucha. Chłopak przysunął się trochę bliżej i wcisnął przycisk ‘Odtwórz’ na małym ekraniku. Po chwili oboje potupywali w rytm Another Day in Paradise, tym samym przyciągając uwagę znacznej ilości uczniów. Przyglądała się im wówczas również inna osoba, która w tym momencie doznała niemałego olśnienia.

                                                                                      -,-

Violetta i Francesca stały przy ścianie, pochłonięte rozmową. Valentina uśmiechnęła się znacząco. To był idealny moment, lepszego nie mogła sobie upatrzyć. Pociągnęła swojego chłopaka za rękę i z uniesioną głową podeszła do dwóch dziewczyn, które były wyraźnie zaskoczone.

- Czy ja dobrze widzę? Nasza kochana Violet – Valentina uśmiechnęła się kpiąco unosząc do góry idealnie gładkie dłonie. Zmrużyła oczy i uważnie obserwowała swoją ‘ofiarę’.

- Odwal się Valentina – Francesca zdecydowanie była wściekła. Gdyby nie ramie jej przyjaciółki pewnie dawno by się rzuciła na byłą koleżankę. Tina była tego świadoma i wręcz zadowolona, z tego do jakiego stanu potrafiła doprowadzić pannę Resto.

- Oj, Fran. Spokojnie kochana – dziewczyna wypowiedziała te słowa szczególnie głośno, chcąc tym samym wzbudzić zainteresowanie innych uczniów.Udało jej się. Oczy wszystkich były zwrócone ku niej – Ja chciałam tylko porozmawiać sobie z naszą kochaną Violą – w tym zdaniu użyła doskonale wszystkim znanego przesłodzonego tonu – Moja droga –zwróciła się do lekko speszonej brunetki – Wiem, że taka dziewczyna jak Ty, po prostu musi ubierać się jak lafirynda, by przyciągnąć uwagę chłopców, ale naprawdę… - rozejrzała się po korytarzu i z satysfakcją stwierdziła, że wszyscy przysłuchują się rozmowie . Posłała porozumiewawcze spojrzenia swojemu chłopakowi.

- Chodzi o to – odchrząknął znacząco – że może w tej Twojej Europie tak się można zachowywać, ale tutaj nie – uśmiechnął się szyderczo- Weź to pod uwagę i z łaski Twojej przestań, bo naprawdę trudno Cię odróżnić od zwykłej… -nie udało mu się skończyć. Czyjaś pięść postanowiła zaznajomić się z jego nosem. Nie trudno zgadnąć, że jej właścicielem był nie kto inny jak Leon Verdas. Pochylił się nad leżącym na ziemi Ezequielem i lekko podniósł go za rogi koszuli.

- Jeszcze raz usłyszę coś podobnego, to będziesz wąchał kwiatki od spodu – syknął puszczając chłopaka. Wstał, otrzepując spodnie – Co to jest jakiś cyrk? Zajmijcie się swoimi własnym życiem – mruknął do zgromadzonych uczniów. Jako, że nikt nie chciał z nim zadzierać, wszyscy powrócili do swoich wcześniejszych zajęć. Leon, tymczasem, podszedł do Violetty, która właśnie była przytulana przez Francescę. Gdy Włoszka zauważyła chłopaka, uśmiechnęła się lekko i puściła przyjaciółkę. Oddaliła się, chcąc, by ta dwójka została sam na sam.

- Wszystko w porządku? – zapytał patrząc jej głęboko w lekko załzawione oczy. Ta nic nie odpowiedziała, po prostu wtuliła się w niego z całej siły. Właśnie tego potrzebowała. Kogoś kto ją przytuli, pocieszy. Leon objął ją swoimi silnymi ramionami i chcąc nie chcąc przypomniała mu się scena z sobotniego wieczoru. Nie potrafił zapomnieć o tym co się wydarzyło. Pogładził dziewczynę po włosach, nie wiedząc czy kiedykolwiek będzie mógł się do niej bardziej zbliżyć.

                                                                            -,-

Trener Montoya nerwowo stukał palcami o podłużny stół w pokoju nauczycielskim. Czekał, aż pani Clarissa Darbos łaskawie się zjawi. Nie podobało mu się to, że dwaj najlepsi zawodnicy postanowili wygłupiać się na scenie zamiast biegać po boisku. Co prawda próby nie kolidowały z treningami koszykówki, ale pan Montoya wolał mieć wszystko pod kontrolą. Drzwi otworzyły się z cichym skrzypnięciem.

- No proszę, proszę. Kogo my tu mamy? – w tonie trenera Montoyi łatwo było wyczuć złośliwość. Po prostu nie przepadał za tą kobietą – Czyżby złodziejkę moich dwóch najlepszych zawodników? –uśmiechnął się kpiąco widząc zdenerwowanie na twarzy pani Darbos. Ucieszył się w duchu.

- Sami się zapisali – uniosła dumnie głowy, jakby chcąc pokazać, iż to właśnie ona jest osobą dojrzalszą. Clarissa Darbos się nie poddawała. Nie zamierzała dać trenerowi Montoyi wygrać.  Nawet jeśli chodziło tylko i wyłącznie o małą wymianę zdań.

- Po pierwsze Verdas zapisał siebie i Dominigueza, z powodu jakiejś tam dziewczyny. Naiwny dzieciak – prychnął kładąc nogi na stole i odchylając się na skórzanym krześle. Miłości nie potrafił zrozumieć, ani tym bardziej zaakceptować.

- Czemu naiwny? – kobieta uniosła brew, udając zaskoczenie wypowiedzią mężczyzny. Tak naprawdę znała go na wylot, w końcu pracowała z nim już kilka lat – Bo zakochał się i starał uszczęśliwić swoją wybrankę? – uśmiechnęła się delikatnie , na wspomnienie młodego Verdasa.

- Ogłupiał kompletnie – trener syknął, kręcąc głową z dezaprobatą.  Ani trochę nie podobało mu się zachowanie Leona Verdasa. Chłopak przez dłuższy czas przeżył samotnie , a teraz tak po prostu miał się oddać w bezlitosne sidła miłości?

Kobieta zaśmiała się. Nie mogła uwierzyć w egoistyczne zachowanie pana Montoyi. Jego zachowanie wydawało jej się być wręcz śmieszne. Opuściła pomieszczenie nie chcąc dłużej spierać się z kimś, kto szanuje tylko i wyłącznie swoje własne zdanie.

                                                                             -,-

Leon lekko popchnął drzwi z napisem Gregorio Valdez. Nie trudno się  domyśleć, że został tu wezwany z powodu nieprzyjemnego zajścia na przerwie. Kiedy znalazł się już w gabinecie, jego oczom ukazał się dyrektor,który z wyraźnym rozbawieniem przyglądał się czemuś na monitorze swojego komputera. Chłopak odchrząknął znacząco, chcąc  zasygnalizować swoją obecność. Mężczyzna odwrócił wzrok od ekranu, a na jego twarzy pojawił się lekki grymas.

- Verdas, no w samą porę – mruknął odchylając się na swoim ciemnym fotelu – Siadaj – rozkazał wskazując na jedno z dwóch krzeseł znajdujących się przed biurkiem. Leon posłusznie zajął wskazane mu miejsce i wyczekująco spojrzał na dyrektora. Ten jednak był zajęty bawieniem się kauczukową piłeczką.

- Wezwał mnie pan, bym sobie popatrzył na pańską zabawę z ową piłeczką, czy naprawdę ma pan coś ciekawego do powiedzenia? – właśnie tego tonu Gregorio Valdez szczerze  nienawidził. Nie lubił, gdy ktoś zwracał mu uwagę, a szczególnie gdy był to zbyt pewny siebie małolat. Mężczyzna odłożył piłeczkę na bok i skrzyżował ręce na klatce piersiowej.

- Widzę, że dopisuje dobry humor. Świetnie. W takim razie, może powiesz mi co wiesz o tym zajściu podczas przerwy? – Valdez uniósł jedną brew. Doskonale wiedział co się wydarzyło, ale z czystej złośliwości oczekiwał ponownego streszczenia historii.

-  Myślę, że pan doskonale wie co się wydarzyło. A teraz proszę dać mi spokój , tak byśmy oboje mogli zająć się swoimi sprawami – chłopak uśmiechnął się delikatnie. Był jedną z jedynych osób, które umiały się postawić dyrektorowi. Wiedział jak zdenerwować Valdeza, lubił działać mu na nerwy.

- No to dziękuje – Gregorio uśmiechnął się, starając się wyglądać przyjaźnie. Nie udało mu się. – Możesz iść, a tymczasem wezwij tutaj Violettę Castillo – pstryknął kładąc nogi na biurko. Doskonale wiedział, co robi.

- Ale czemu? Ona nic nie zrobiła –wyraz twarzy chłopaka zmienił się diametralnie. Wydawało się jakby ta cała pewność siebie uszła z niego niczym powietrze z kolorowego baloniku. Mężczyzna zaśmiał się w duchu, właśnie takiej reakcji oczekiwał.

- Ktoś musi ponieść konsekwencje, prawda? Teraz zmykaj i przyprowadź tu Castillo. – Gregorio Valdez uważnie obserwował jak silny chłopak staje się zwykłym słabeuszem. Tak. Wiedział, że młody Verdas okazuje znaczną słabość w stosunku do panienki Castillo.

- Nie. Proszę mnie ukarać, ona jest niewinna – spojrzenie Leona stało się zupełnie inne. Już nie było wyzywające, tylko błagalne. Wpadł w pułapkę dyrektora, nawet o tym nie wiedząc. On naprawdę myślał, że Violettcie grozi kara. Mężczyzna klasnął w ręce.

- Proszę bardzo. Skoro sobie tego życzysz… - wyciągnął z kieszeni klucze i rzucił je w stronę zdezorientowanego chłopaka. Przewrócił oczami, nie lubił składać wyjaśnień – To są klucze od mojego mieszkania. Pimpek musi wyjść na spacer – uśmiechnął się kpiąco stukając palcami o blat biurka. Verdas nie był łatwym orzechem do zgryzienia, ale jemu Gregoriowi udało się go rozszyfrować.

                                                                         -,-

Camilla usiadła na jednym z krzeseł na widowni. W końcu wszyscy mieli się zjawić na próbie, a panna Torres chciała być pierwszą osobą na miejscu. W głębi duszy bardzo podobał jej się pomysł grania w takim prawdziwym przedstawieniu. Co prawda jako kilkuletnia dziewczynka występowała w kilku przedszkolnych aranżacjach, ale to nie było to samo. Teraz mogła spróbować naprawdę. Rozejrzała się po sali teatralnej. Cały czas pusta. Dziwne – mruknęła wyjmując telefon z skórzanej torebeczki. Było jeszcze pięć minut do oficjalnego rozpoczęcia próby, ale Camilla już nie mogła usiedzieć na miejscu. Z niecierpliwieniem oczekiwała przyjścia swoich kolegów i koleżanek. No i oczywiście chłopaka, to znaczy Maxiego. Byli parą i wszystko wydawało się być idealne, ale… jednak nie było. Cami zupełnie inaczej wyobrażała sobie idealnego chłopaka. Nie było fajerwerków. W dodatku w przeciągu kilku dni, z Maximilianem całowała się jedynie raz. Od tamtego pamiętnego wieczoru, chłopak zdawał się z powodzeniem unikać ust rudowłosej. W dodatku Natalia ostatnio stała się bardzo cicha. Częściej rozmawiała z Francescą, Violettą albo nawet Ludmiłą. Cami czuła się z tym źle. Widziała ból w oczach przyjaciółki, ale nie miała pojęcia co może być jego powodem. Tak bardzo chciała jej pomóc, a czuła, że Natalia się od niej coraz bardziej oddala. Muszę z nią pogadać po próbie – pomyślała nerwowo przygryzając wargę.  Bardzo ceniła sobie Naty, w końcu była jej najlepszą przyjaciółką.

Drzwi się otworzyły i w jednym momencie do pomieszczenia wparowała cała zgraja młodzieży. Z perspektywy Cami wyglądali niczym rój pszczół gromadzący się w okół miodu. Jak zwykle wszyscy w ostatnim momencie – dziewczyna uśmiechnęła się delikatnie, wodząc wzrokiem po zgromadzonych.

***************************************

I oto rozdział, na którego musieliście troszkę poczekać :) Mam nadzieję, że się podoba. Muszę się streszczać, bo zaraz wychodzę z domu. Powiem tylko, że dziękuje za wszystkie komentarze i za wciąż rosnącą liczbę wyświetleń!

Pozdrawiam i do następnego :*