Rozdział 015 + miesięcznica bloga!

Miłość jest to barwa na aksamitnym kwiecie. Patrz i używaj z daleka. Gdy go ściśniesz w palcach, zostanie plama i cały wdzięk przepadnie - Joseph Conrad                

                                                                              .

Jasne promyki słońca wkradały się do ciemnego pokoju. Angeles naciągnęła kołdrę na głowę i podkuliła kolana pod brodę. To był jeden z takich dni, podczas których chciała tylko i wyłącznie leżeć w łóżku. W końcu nie miała po co wstawać. Nie była już narzeczoną Pabla i nic nie wskazywało na to by ponownie miała nią zostać. Mężczyzna jej życia był zbyt zajęty Adelajdą, która zapewne już zdążyła go zdradzić. W dodatku dowiedziała się o przyjeździe do Buenos Aires Violetty, jedynej cząstki pozostałej po Marii. Była bezsilna, nie mogła się zobaczyć z własną siostrzenicą. Kto w ogóle był taki głupi i napisał ten denny scenariusz jakim jest moje życie? – sapnęła wycierając zatkany nos zapachową chusteczką. Tylko ja jestem taka głupia by przeziębić się w słonecznym Buenos Aires – syknęła przykładając dłoń do rozpalonego czoła. Rozchorowała się akurat w weekend. Najgorsze było to, że musiała wracać do pracy w poniedziałek, inaczej mogła liczyć na wymówienie ze strony Gregoria. Będzie musiała stawić czoła Pablowi. Zadziwiało ją to, jak szybko doszedł do siebie po wypadku. No cóż, może oprócz pamięci. Chciałabym cofnąć czas – mruknęła mrużąc przemęczone od braku snu oczy – Wtedy zrobiłabym cokolwiek, cokolwiek żeby Pablo dalej był ze mną – westchnęła ciężko i powróciła do smutnej, szarej rzeczywistości. Wróciła do życia, które nie miało najmniejszego sensu. Obróciła się na drugi bok. Do jej uszu dobiegł donośny i jakże denerwujący dźwięk wiertarki. To znowu jej sąsiad, złota rączka od siedmiu boleści, postanowił naprawić coś co wcale nie potrzebowało naprawiania. Angeles stęknęła głośno i przykryła głowę poduszką. Zawsze coś musiało zniszczyć jej dzień.

                                                                         -,-

Wieczorem…

Federico usiadł na rogu swojego łóżka. Oparł brodę o kolana i zmarszczył brwi. Od jakiegoś czasu w jego głowie siedziała pewna blondynka. Sprawiała, że coraz mniej myślał o Violettcie. Znaczy cały czas była dla niego ważna, ale jakby nie w ten sam sposób. Coś dziwnego działo się z naszym Włochem od czasu piątkowej próby. Cały czas widział błyszczące oczy panny Ferro, od których wtedy nie mógł oderwać wzroku. Wtedy zobaczył w niej… dziewczynę. Wstyd mu się było przyznać, ale wcześniej uważał ją tylko za zwykłą okularnicę. Kiedy spojrzał w jej piwne oczy coś w nim drgnęło. Nie wiedział co, wiedział jedynie, że bardzo podobało mu się to ciepłe uczucie, które wypełniało go od środka. Może powinienem ją lepiej poznać? – zapytał sam siebie sięgając po szklankę wody. Upił łyk i odchylił głowę lekko do tyłu. Chyba tak – pomyślał, nie dając rady zapomnieć o tej drobnej istotce. Wzdrygnął się lekko. To wszystko było dla niego strasznie dziwne, niezrozumiałe. Od niepamiętnych czasów dla niego istniała tylko i wyłącznie Violetta. Czy to dało się zmienić w zaledwie jeden dzień? Nawet, można powiedzieć, chwilę?

                                                                           -,-

Wieczorem…

Violetta stała przed dużą szafą w swoim pokoju. Na podłodze leżało kilka sukienek, które nie przypadły do gustu dziewczynie. Przechyliła głowę i westchnęła ciężko. Miała właśnie wybrać odpowiednią suknie na dzisiejszą kolacje. Normalnie nie zwykła się tak stroić, ale tego dnia dom Castillo mieli odwiedzić ważni goście. Violetta wiedziała, że będzie ją czekać wieczór pełen nudnych biznesowych rozmów i starych jak świat anegdot. W dodatku Federico zdołał się wymigać z uczestniczenia w tym ‘ekscytującym’ wydarzeniu. Uznał, że źle się czuje i że cały dzień spędzi w łóżku. No i tata jak zwykle mu uwierzył – brunetka delikatnie zacisnęła piąstki – Dopadnę go jeszcze za to – szepnęła śmiejąc się lekko.  Cofnęła się o krok, jakby chcąc lepiej przyjrzeć się  garderobie.  Zmrużyła oczy i wzrokiem przejechała po zgromadzonych sukniach. Dobra! Mam już dość! Biorę pierwszą lepszą – mruknęła i wyciągnęła dłoń po pierwszy wieszak z brzegu.  Sukienka, która znajdowała się na nim rzeczywiście była piękna. Jednak czasem dobrze zdać się na szczęście – westchnęła delikatnie jeżdżąc palcami po aksamitnym materiale. Była pewna, że wcześniej nie widziała tej części garderoby w szafie. Daj sobie spokój Violka. Jesteś nierozgarnięta i tyle – sarknęła odgarniając kasztanowe kosmyki włosów, które niesfornie opadały na jej czoło. Spojrzała na zegarek i zaklęła cichutko. Zostało jej półgodziny. Jako córka biznesmena, powinna przywyknąć do tego rodzaju eleganckich kolacji, ale ona po prostu nie umiała. Wiedziała, że tam nie pasuje. Nie lubiła tej sztywnej atmosfery. Czasem chciała oddać wszystko, by móc po  prostu udać się na łąkę pełną kwiatów i zatańczyć w rzęsistym deszczu. Violetta jednak była dobrą córką. Wiedziała, że ten wieczór jest dla jej ojca wyjątkowo ważny. Ostatnią rzeczą jaką chciała zrobić, to go zawieść. Owszem, German Castillo nie zawsze podzielał zdanie swojej Violi, ale dziewczyna w głębi ducha go rozumiała. Była jego jedyną córką i właściwie jedyną kobietą w jego życiu. Ojciec stracił swoją matkę, potem siostrę, a na sam koniec ukochaną żonę. Violetta nie miała wielu wspomnień wspomnianych z matką. Pamiętała jedynie jej kojący głos. Tylko tyle. Musiało jej to wystarczyć. Jednak jej ciekawość zwyciężała. Chciała się dowiedzieć czegoś o swojej własnej rodzicielce, ale wszyscy w tym domu trzymali buzię na kłódkę. Dziewczyna wiedziała, że musi wziąć sprawy w swoje ręce.

                                                                 -,-

Leon leżał na swoim łóżku, bezmyślnie wlepiając oczy w sufit. Co jakiś czas podrzucał małą kauczukową piłeczkę. Nudził się, to było pewne. Chociaż tak naprawdę cały czas myślał o jednej, drobnej brunetce. Tylko, że myślenie mu nie wystarczyło. On pragnął ją zobaczyć. Chciał znów ujrzeć jej piękny uśmiech i usłyszeć jej perlisty śmiech. Na samo wspomnienie o niej, na jego twarzy wykwitł szeroki uśmiech. To była jedna z tych chwil, gdy siebie nie kontrolował. Rozsądny Leon oddalił się gdzieś, pozostawiając wodze swojej drugiej, nieco bardziej spontanicznej połowie. Nie potrafił się opanować. Wszystko w nim buzowało. Teraz kiedy nie mógł jej zobaczyć, ani dotknąć czuł straszną frustracje. Emocje kłębiły się w nim, starając się uciec na zewnątrz. Nie kontrolował tego. Można powiedzieć, że po prostu nie mógł o niej nie myśleć. Rzucił piłeczką ponownie, ale tym razem z taką siłą, iż prawie zbił żyrandol. Podniósł się do pozycji siedzącej i oparł czoło o zaciśniętą pięść. Co się ze mną dzieje? – jęknął wyglądając przez lekko uchylone okno. Mógł przysiąść, że w gwiazdach świecących na niebie ujrzał twarz Violetty. Potrząsnął głową i przykrył ją poduszką. Wziął głęboki wdech, starając się uspokoić. Nic to nie dało. Serce nadal biło mu jak oszalałe, a on po prostu nie umiał tego zatrzymać. Nie umiał, a może nie chciał? Muszę ją zobaczyć – mruknął wstając z łóżka. Nie obchodziła go godzina, ani nadopiekuńczy ojciec Violetty. Jeżeli jej nie zobaczę, to zwariuje – szepnął naciskając klamkę  i tym samym wydostając się ze swojego pokoju. Zatrzymał się w połowie drogi przez korytarz. Nie mogę tak wpaść z pustymi rękoma – zmarszczył brwi , zastanawiając się co mógłby ze sobą zabrać. Jego wzrok przykuła mała babeczka czekoladowa leżąca na talerzyku na małym taborecie. Chyba wystarczy –stwierdził pakując ciastko do kieszeni kurtki.

                                                                            -,-

- I wtedy kelner przychodzi i mówi ‘Przepraszam, ale nie mamy zupy dyniowej!’ -  całe towarzystwo, łącznie z ojcem Violetty wybuchło gromkim śmiechem. Jedynie ona siedziała z kamienną twarzą , grzebiąc widelcem w nietkniętym łososiu z warzywami. Chyba nigdy w życiu nie była równie znudzona jak właśnie w tym momencie.  W okół niej byli sami dorośli, którzy byli zajęci opowiadaniem nudnych anegdot i mało śmiesznych dowcipów. Na szczęście Violettcie udało się uniknąć uczestniczenia w owych konwersacjach. Goście byli po prostu zbyt zajęci swoimi sprawami, by zwrócić uwagę na córkę gospodarza. Dla niej to było nawet lepsze rozwiązanie. Ona nie miała najmniejszej ochoty rozmawiać o biznesie, o którym nie miała bladego pojęcia. Usłyszała cichy szmer dochodzący z kuchni. Uznała, że cokolwiek tam się dzieje, będzie i tak ciekawsze od siedzenia przy stole i grzebania w jedzeniu. Wstała, a jej zniknięcie nie poruszyło żadnej ze zgromadzonych osób. Wchodząc do ciepłego pomieszczenia, w którym roznosił się zapach przeróżnych wykwintnych potraw, rozejrzała się.W pewnym momencie spojrzała w stronę drzwi kuchennych, które prowadziły do ogrodu. Za nimi ujrzała dobrze znanego sobie szatyna. Zaśmiała się pod nosem i pociągnęła za klamkę, tym samym znajdując się na zewnątrz.

- Pięknie wyglądasz – chłopak uśmiechnął się delikatnie po cichu zachwycając się urodą dziewczyny – Jeżeli przeszkadzam, to… - zaczął, ale nie dane mu było skończyć. Brunetka przystawiła dłoń do jego ust i pokręciła przecząco głową.

- Wręcz przeciwnie. Przyszedłeś w idealnym momencie – uśmiechnęła się na samą myśl możliwości ucieczki od nudnego niczym flaki z olejem towarzystwa stolikowego.  W jej oczach pojawiły się małe iskierki – Chodź za mną – szepnęła chwytając dłoń chłopaka, który nawet nie miał szansy zaprotestować. Pociągnęła go w głąb ogrodu. Doskonale wiedziała, gdzie chce się teraz znaleźć. Po chwili zaprowadziła przyjaciela pod wierzbę, o rozłożystych gałęziach. Zostawiła zaskoczonego chłopaka w tyle i kucnęła pod pniem drzewa. Palcami dotknęła trawy, chcąc sprawdzić czy nie jest mokra. Otrzymując przeczącą odpowiedź, uśmiechnęła się szeroko i położyła na ziemi – No dalej, połóż się obok mnie – zaśmiała się serdecznie i zachęciła chłopaka do dołączenia do niej. Ten zawahał się chwilę, ale w ostateczności postanowił położyć się obok Violetty.

- To dla Ciebie – powiedział cicho, wyjmując z kieszeni czekoladową babeczkę. Dziewczyna zachichotała i wyjęła ciastko z dłoni chłopaka. Była z lekka zaskoczona zachowaniem Leona.

- Wiesz, że nie musisz przynosić mi prezentów, za każdym razem, gdy tu przychodzisz? – zapytała  bawiąc się kosmykiem idealnie uczesanych, kasztanowych włosów. Verdas spojrzał w jej oczy i pokiwał głową.  Dziewczyna przewróciła oczami i cmoknęła policzek chłopaka. Tym razem na jego twarz wkradły się jedynie lekkie rumieńce. Violetta przypomniała sobie o ciastku i przełamała je, dzieląc tym samym na dwie różne połowy – Proszę – powiedziała podając przyjacielowi część przysmaku. Ten uśmiechnął się pod nosem i przyjął ‘prezent’ – Kiedy byłam mała, bardzo lubiłam po prostu położyć się na trawie i patrzeć na gwiazdy – westchnęła głęboko, przypominając sobie błogie czasy dzieciństwa. Otarła dłońmi swoje zziębnięte ramiona, w celu ogrzania się. Chłopak zauważył to i bez wahania zdjął z siebie skórzaną kurtkę. Okrył nią brunetkę, która w podzięce uśmiechnęła się prezentując szereg śnieżnobiałych ząbków. Wtuliła się w Leona, pozwalając by ten objął ją swoimi silnymi ramionami. Nie musieli się do siebie odzywać, im wystarczyła tylko obecność tej drugiej osoby.

Leon czuł się jakby był w siódmym niebie. W ramionach trzymał Violettę Castillo i gdyby mógł już nigdy by jej nie wypuścił. Chciał by była tylko jego. Pragnął być jedynym, który będzie oglądał jej piękną twarz, jedynym, który będzie mógł słuchać jej anielskiego śpiewu. Nie chciał się z nikim dzielić. Obróciła mój świat do góry nogami – uśmiechnął się delikatnie.  Wydawało się jakby rozsądny Leon zniknął już na zawsze.

W tym momencie ich spojrzenia się spotkały. Patrzyli sobie w oczy, jakby chcieli zajrzeć tej drugiej osobie w głąb duszy. Otaczający ich świat już nie istniał. Byli tylko oni. Tkwili tak przez dłuższą chwilę, ale w pewnym momencie nastąpił przełom. Oboje jakby myśląc o tym samym, zbliżyli się do siebie jeszcze bardziej. Teraz wystarczyło jedynie jedno małe drgnięcie i ich usta złączyłyby się w pocałunku. Brakowało tak mało. Oboje przymknęli oczy, chcąc już za moment zaznać cudownej rozkoszy. Niestety, tego wieczoru, nie było im to dane.

- Violetta! – na dźwięk swojego imienia dziewczyna podskoczyła jak oparzona. Zapomniała o fakcie,iż w końcu jej ojciec zauważy jej zniknięcie. Nerwowo rozejrzała się po ogrodzie, mając nadzieje, iż jej rodzic nie postanowi szukać jej właśnie w tym miejscu. Rzuciła przepraszające spojrzenia chłopakowi, który nadal znajdował się w swego rodzaju transie. Pobiegła w stronę domu, modląc się, by ojciec uwierzył w jej kiepską wymówkę, której nawet jeszcze nie zdążyła wymyślić.  Mimo strachu, szeroki uśmiech, nie wiedząc czemu, nie schodził jej z twarzy.

                                                                       -,-

Leon niechętnie wstał i otrzepał spodnie, na których zaczepiły się drobinki trawy. Oparł się o pień , wzrokiem śledząc odbiegającą dziewczynę. Tak blisko – szepnął zaciskając pięści. Zadziwiające było to jak szybko dotarło do niego to co się przed chwilą wydarzyło. Prawie pocałował Violettę Castillo. No właśnie, prawie. Teraz był jeszcze bardziej sfrustrowany niż wcześniej. Był tak blisko od pocałowania  jej pełnych,malinowych ust. Teraz tylko o tym potrafił myśleć. Ona pewnie nie chce mnie pocałować – mruknął kopiąc mały kamyczek. Włożył ręce do kieszeni dżinsów i powolnym krokiem skierował się w stronę bramy wyjściowej. Może mieć każdego. Jest piękna, pociągająca, inteligentna i w dodatku śpiewa jak anioł. Ja jestem… no właśnie nawet nie potrafię siebie określić. Wybierze sobie kogoś innego, lepszego, a ja zostanę sam do końca życia – właściwie po raz pierwszy nie zaprzeczał, że poczuł coś do tej niesamowitej dziewczyny. Wiedział, że nie chce jej stracić, ale jednocześnie obawiał się odrzucenia, które jego zdaniem było nieuniknione.

                                                            -,-

Violetta wbiegła do kuchni, zapominając o tym , że cały czas ma na sobie kurtkę Leona. Przekraczając próg pomieszczenia zderzyła się ze swoim ojcem, który był co najmniej zdziwiony. Zmarszczył brwi i uważnie przyjrzał się córce. Ta widząc jego wzrok na skórzanej kurtce, zaklęła cicho. Musiała szybko wymyślić jakąś wymówkę.

- To kurtka Federico, założyłam ją, by nie zmarznąć. Chciałam wyjść na świeże powietrze – odparła po chwili namysłu, starając się brzmieć wiarygodnie. Ojciec dziewczyny westchnął głęboko i ręką wskazał jej jadalnie, tym samym prosząc córkę by się tam udała. Violetta kiwnęła głową i pobiegła w stronę wskazanego pokoju. Cały czas czuła w sobie takie dziwne, przyjemne ciepło. Nie potrafiła się pozbyć tego uczucia. W pewnym momencie stanęła jak wryta. Dopiero po chwili dotarło do niej, to co się wydarzyło kilka minut temu. Ja..prawie pocałowałam Leona – szepnęła uderzając się dłonią o czoło – Musi mnie uważać za idiotkę. Okej Viola. Tylko spokojnie… On z pewnością zapomni o tym. Właśnie, on zapomni i ty też – opadła na jedno z krzeseł i jęknęła cicho. Czuła się dziwnie i nie podobało jej się to ani trochę. W dodatku uśmiechała się cały czas, wyglądając przy tym jak osoba o nie małych problemach psychicznych. Sięgnęła po szklankę wody i upiła kilka łyków, chcąc zaspokoić swoje pragnienie. Prawdą było jednak, iż pragnęła czegoś trochę innego.

************************************

Tu tu tu ru tu tu tu! Tak udaję, że gram na trąbce. Uprzedzam pytanie, nie potrafię. Macie tutaj piętnastkę, na którą trochę czekaliście , bo nie chciało mi się niczego pisać. No, ale teraz macie.

Co ważniejsze, dziś jest 14 listopada ( chyba, że źle patrzę na kalendarz) , czyli miesięcznica bloga! Właśnie 14 października opublikowałam prolog! Co prawda, pierwszy post opublikowałam 13, ale co mi tam :) Chyba prolog ważniejszy dla bloga, co nie? ;) Naprawdę, szkoda, że niczego specjalnego nie przygotowałam. W dodatku dodałam rozdział z niedoszłym ( już kolejnym!) pocałunkiem Leonetty. Oj, źle ze mną. 

Jako nagrodę pocieszenia, macie tańczące koty ;)

Pozdrawiam serdecznie i do następnego :*