Rozdział 014

        Żyją prawdziwie tylko ci, którzy nie znaleźli spokoju w zasobach, które nagromadzili. - Antoine de Saint Exupery

                                                                          .

Natalia powoli wsunęła się do wanny napełnionej cieplutką wodą. Po łazience rozchodził się zapach jej 

ulubionego, jabłkowego płynu do mycia. Całkowicie zanurzyła swoją kędzierzawą czuprynę i przymknęła oczy.  Udało jej się przeżyć dzisiejszy dzień. Jeszcze tylko kolejne, w których Maxi cały czas będzie z Camillą. Przestań – syknęła przez zaciśnięte zęby.  Skoro udało jej się nie rozpłakać się ani razu podczas tego dnia, to chyba musi coś znaczyć, prawda? Maxi to było tylko chwilowe zauroczenie. Nic więcej – mruknęła wynurzając głowę.  Przejechała aksamitną gąbką po ciele, rozprowadzając kleistą maź. Takie kąpiele zawsze sprawiały jej przyjemność,a nie mogła sobie na nie pozwolić zbyt często. Powodem był po prostu brak czasu. Natłok zadań domowych i testów. Teraz jeszcze miał dojść do tego zimowy musical. Brunetka zacisnęła małe piąstki. Mogła przysiąc, że nawet w tej chwili z zimną krwią własnoręcznie udusiła by Leona Verdasa. Zdenerwował ją i to jak. Żal jej było jedynie Violetty. W końcu to za nią latał ten cały czas. Ciekawe jak to jest, kiedy chłopak za Tobą szaleje? – odchyliła głowę do tyłu, pozwalając by drobne kropelki wody opadły na niebieskie kafelki. Jakoś nigdy wcześniej o tym nie myślała. Nie była typem dziewczyny,która miała kilkunastu adoratorów, nigdy nawet nie była w związku. Tylko czy chciała? Wszędzie w około widziała szczęśliwe pary. Właściwie to tylko jedną i to wcale niekoniecznie tak bardzo szczęśliwą.  Westchnęła ciężko i zakręciła kurek wanny. Może to czas się z kimś związać? – zapytała samą siebie, wycierając potarganą czuprynę pomarańczowym ręcznikiem.

                                                                         -,-

Maxi znów przełączył na bezsensowny kanał informacyjny. Rozsiadł się na kanapie , obserwując z jakim entuzjazmem jego rodzice rozmawiają o kwiatach. Tak. Państwo Ponte byli dumnymi właścicielami firmy ogrodniczej. Maxi bardzo ich kochał, jednak czasami miał ochotę , podobnie jak w pilocie, włączyć opcje ‘wycisz’. Położył nogi na ławie do kawy i zdjął czapkę z głowy. Przyglądał się właśnie rozmowie dwóch polityków, którzy najwyraźniej za sobą nie przepadali. Chłopak ściszył trochę dźwięk, nie chcąc słuchać wyzwisk. Od tego miał szkołę. Właśnie, szkoła. Maximilian nigdy nie pomyślałby, że będzie jednym z aktorów grających w musicalu. Niestety, był. Przynajmniej Natalia też tam będzie – rozmarzył się przypominając sobie piękną sukienkę, w którą była ubrana brunetka. Otrząsnął się. – jaka Natalia… Ja chciałem powiedzieć…no… Camilla! – wykrzyknął w myśli, jakby chcąc przekonać siebie samego, że to właśnie o swojej rudowłosej dziewczynie tak intensywnie rozmyślał. Byli razem zaledwie dwa dni, a Maxi już czuł się dziwnie. Od ich pierwszego pocałunku, do niczego nie doszło. Camilla próbowała coś zainicjować, ale chłopak zawsze znajdywał jakąś wymówkę. Może wcale nie chciał kolejnego pocałunku? Może chciał , żeby wszystko było jak zawsze? Trudno powiedzieć, gdyż Maxi nigdy nie wiedział czego dokładnie chce.

                                                              -,-

Leon przewrócił się z boku na bok. Wciąż myślał o zaistniałej sytuacji. Przed oczami cały czas miał piękną Violettę Castillo. Wyglądała tak niewinnie i delikatnie. Chciałbym się nią zaopiekować i bronić od tego całego zła –chłopak uderzył się dłonią w czoło. Teraz już nawet nie mógł kontrolować swoich myśli, ona zawładnęła nim całym. Wszystko co robił, mówił było z myślą o niej. Znał ją tak krótko, a wydawało mu się, jakby spędził z nią całe swoje dotychczasowe życie. Usiadł na łóżku i zrzucił z siebie kraciasty koc. Nie mógł spać. Nie było nawet sensu próbować. Zsunął się z łóżka i nałożył na swoją pidżamę niebieski szlafrok. Przeciągnął się i wyszedł z pokoju. Doskonale wiedział, że jest druga w nocy. Teraz, jednak, obchodziło go to tyle co zeszłoroczny śnieg. Powolnym krokiem sunął po korytarzu, aż wreszcie znalazł się w salonie. Szukał czegoś bardzo ważnego. Rozejrzał się po małym pomieszczeniu. Bingo! – jego uwagę przykuła czarna gitara, stojąca w kącie pokoju. Była cała zakurzona, w końcu ostatni raz grał na niej jako mały chłopiec. Nie wiedząc czemu poczuł nagłą chęć powrócenie do starego przyjaciela. Schwycił instrument i delikatnie przejechał po strunach. Wciąż wydawały ten sam wspaniały dźwięk. Nie mógł się jednak równać z głosem Violetty.  Ponownie przejechał po strunach i nagle stało się coś czego w ogóle się nie spodziewał. Z jego ust wyszły słowa, przepiękne słowa.

Cuando me voy me quieres seguir

Cuando yo estoy tu te quieres ir

Dame el motivo de tu temor

Dame tu amor…

Nie kontrolował tego. Jego gardło robiło swoje. Jego ciało nie słuchało umysłu, słuchało serca, które biło jak szalone. Zastygł w ruchu na chwilę.

- Dawno nie słyszałem Twojego śpiewu. Nie wyszedłeś z wprawy – chłopak obrócił się jak oparzony i ujrzał uśmiechniętego wujka Fernando .Odetchnął z ulgą i opadł na kanapę. Mógł przynajmniej nie być taki głupi, by grać jakieś trele w środku nocy. Nic dziwnego, że ktoś go usłyszał – Posłuchaj, bo muszę zadać Ci to pytanie. Ostatnio jesteś jakiś dziwny, w dodatku nie dostałem jeszcze żadnej skargi ze szkoły. Uśmiechasz się cały czas i jeszcze.. jeszcze teraz śpiewasz… - mężczyzna wziął głęboki wdech- Czy Ty się zakochałeś? – Leon wytrzeszczył oczy. Szczęka opadła mu z wrażenia, nie spodziewał się usłyszeć takich słów. Chciał odpowiedzieć, ale sam nie wiedział co. Zakochałeś się, zakochałeś się… - te wszystkie słowa dudniły niczym puzony w głowie Leona. Schował ją w dłoniach i cicho załkał. Nie miał pojęcia co ma zrobić.

- Ja.. ja nie wiem – wyszeptał , choć bardzo głęboko, jego serce doskonale znało odpowiedź. Młody Verdas musiał ,jednak , odnaleźć ją na własną rękę.

                                                            -,-

Kolejnego dnia, rano

Francesca nalała mleka do ulubionego kubka. Od dziecka kochała ten napój, zwykła go pić gdy była w szczególnie dobrym humorze. Tak było też teraz. Właśnie poznała miłość swojego życia… przynajmniej tak myślała. Fran była wielką optymistką i równie wielką romantyczką. Skakała z kwiatka na kwiatek, niczym motylek. Obiekt swoich westchnień potrafiła zmienić w ciągu kilku sekund. Jednak za każdym razem była święcie przekonana o tym, że to jest prawdziwa miłość. Spojrzała na wyświetlacz telefonu i zmarszczyła czoło. Nie miała jeszcze żadnych nowych wiadomości. Może nie licząc tej  od nowej sieci komórkowej. Jared, bo tak nazywał się nowo poznany chłopak, już dawno powinien coś napisać. Tak, dała mu swój numer. Nie stać go nawet na zwykłą uśmiechniętą buźkę? – oparła łokcie o blat i spojrzała w jeszcze pełne naczynie. Tak bardzo chciała znaleźć tego jedynego. Kogoś kto byłby jej i tylko jej. Myślała, że tym kimś może być Jared, w końcu on podoba się jej, a ona jemu. To chyba wystarczy, prawda?

                                                                       -,-

Violetta leniwie przeciągnęła się, próbując rozciągnąć zesztywniałe od dłuższego leżenia mięśnie. Przetarła oczy i kątem oka spojrzała na zegar ścienny. Było dość wcześnie. Nie zwykła wstawać o tej porze w dni wolne. Jednak tej nocy coś było inaczej. Nie mogła spać. Nie wiedziała z jakiego powodu, po prostu nie mogła. Przez cały czas czuła takie dziwne ciepło.  Nigdy wcześniej czegoś takiego nie doświadczyła. Violetta nigdy nie miała problemów z bezsennością. Zasypiała szybko, a jak już udawała się w krainę snów, trudno ją było stamtąd zabrać. Potrząsnęła głową z niedowierzaniem. Wstała z łóżka, nie spiesząc się wcale. Powolnym krokiem podeszła do lustra wiszącego przy drzwiach. Przystanęła na chwile, chcąc zobaczyć swoje odbicie. Zmarszczyła czoło.  Obejrzała swoją twarz dokładnie z kilku stron, próbując doszukać się jakiś niedociągnięć. Westchnęła ciężko. Czekaj, czekaj. Violka, od kiedy Ty się tak przed lustrem przeglądasz? – zapytała samą siebie. Rzeczywiście, nie zwykła tego robić. Cofnęła się, cały czas kręcąc głową z niedowierzaniem. Wyszła z pokoju. Z lekkością piórka frunęła po doskonale wypolerowanym parkiecie. Była na bosaka, ale to jej wcale nie przeszkadzało. Lubiła chłodzący dotyk parkietu, niczym królowej lodu. Zatrzymała się na moment, stojąc przy drzwiach do sypialni ojca. Natężyła słuch. Tak, dalej śpi – zaśmiała się cicho na dźwięk donośnego niedźwiedziego chrapania. Z kilkoma susami pokonała eleganckie schody i znalazła się na parterze ekskluzywnej posiadłości Castillo. Rozejrzała się chwilę, a następnie na paluszkach czmychnęła w stronę kuchni. Klasnęła w ręce i otworzyła drzwiczki od lodówki. Wyjęła z niej talerzyk czekoladowego ciasta. Uśmiechnęła się pod nosem. Jednak opłaca się wstawać wcześniej – mruknęła rozkoszując się czekoladowym niebem.

                                                                              -,-

Ryan powoli podniósł się z chodnika. Usiadł na krawężniku i rękawem szarej bluzy wytarł zakrwawiony łuk brwiowy. Przejechał dłonią po spoconym czole i splunął na ziemię. Skrzywił usta w krzywym uśmiechu i westchnął głęboko. Wbrew pozorom wcale nie podobało mu się to co działo się z jego życiem. Kiedyś miał wielkie ambicje, aspiracje. Był kimś zupełnie innym. Wesołym chłopcem, który miał wiele pasji. Po prostu cieszył się życiem. Potem przyszła jedna śmierć i kolejna. Załamał się trochę. Całymi dniami przesiadywał w pokoju, wyglądając przez zakurzone okno. Dobrze pamiętał ten dzień, w którym postanowił się przełamać. Wyszedł na podwórko za kamienicą i usiadł na murku przyglądając się życiu innych mieszkańców. Wtedy przyszedł on, Leon Verdas. I wszystko zniszczył. Ryan doskonale pamiętał szykany, którymi obrzucił go szatyn wraz z kilkoma kolegami. Coś w nim pękło. On był zawsze życzliwy innym i nic mu to nie dało. I to proszę państwa historia mojego nędznego życia – mruknął rzucając mały kamyczek na drodze. Wstał i skierował się w nieznanym mu kierunku. Szedł tam gdzie chciał. Tak naprawdę, to była ta mała cząstka dobrego Ryana Rodrigueza. W głębi duszy cały czas był romantykiem, tylko nie chciał się do tego przyznać. Musiał być twardy jak skała. Kto by pomyślał, że role się odwrócą – szepnął przypominając sobie śliwę pod okiem Verdasa. Uśmiechnął się lekko i jednym susem pokonał kamienne schodki. Kiedy znalazł się na ich szczycie, zauważył mały zwitek papieru. Podszedł bliżej i jak się okazało, to co wcześniej uważał za zwykłą kartkę okazało się być zdjęciem. Wziął je do dłoni i uważnie przyjrzał się postaci na niej widniejącej. Sam nie wiedząc czemu, schował je do kieszeni i ruszył dalej, w nieznane. Osoba znajdująca się na tym zdjęciu miała już niedługo bardzo namieszać w jego życiu. Może gdyby był tego świadomy, nie podniósłby go z ziemi?

                                                                            -,-

Pablo rozsiadł się w seledynowym fotelu. Na stoliczku obok stała już prawie wystygła kawa, którą sam zaparzył sobie pół godziny temu.  Mężczyzna przymknął oczy. Doskonale wiedział co  robi. Wtedy zawsze słyszał ten anielski głos, który tak bardzo chciał znaleźć. Problem tkwił w tym, że nie wiedział nawet gdzie szukać. Może ktoś inny szybko zapomniałby o takiej błahostce, ale Pablo nie potrafił. Wiedział, że ten głos jest swego rodzaju odpowiedzią na dręczące go pytania. Był świadomy swojego zaniku pamięci i chyba to go najbardziej dołowało. Chciał pamiętać, ale najzwyczajniej w świecie nie mógł. W głowie miał pustkę, nicość. Nie wiedział co kryje się za tą mgłą, która zasłaniała mu oczy, ale był zdeterminowany by się tego dowiedzieć. Potrząsnął głową i wyciągnął lekko drżąco rękę po filiżankę kawy. Wziął kilka łyków i otworzył oczy. Na jednej z półek stało zdjęcie jego i Adelajdy oprawione w piękną ramkę. W tym momencie jeszcze wierzył, że naprawdę kocha Addie. Tylko, że jak się mówi, przed prawdą nie da się uciec.

                                                                        -,-

Natalia usiadła na ławce w pobliskim parku. Lubiła tu przychodzić nad ranem, kiedy mało kto mógł jej przeszkodzić w rozmyślaniach. Spojrzała na liście, które kołysały się razem z lekkim wiaterkiem. Gdzieś dalej mała, ruda wiewiórka próbowała do swoich łapek zebrać dużą garstkę orzechów. Natalia zaśmiała się cichutko i wzięła głęboki wdech. Kochała wdychać to świeże powietrze, które wypełniało jej całe ciało energią.

- Natalia? – brunetka podniosła głowę i ujrzała drobną blondynkę, która stała kilka metrów od ławki. Kiwnęła głową i zmarszczyła brwi. Podrapała się po kędzierzawej czuprynie.

- Też lubisz tutaj przychodzić? – zapytała przesuwając się, tak by jej koleżanka również mogła usiąść na białej ławeczce. Ta z wahaniem podeszła i zajęła miejsce obok Natalii. Spojrzała jej głęboko w oczy. Tak głęboko, że Nata miała wrażenie, że blondynka zna jej wszystkie myśli.

- Bardzo – odparła splatając blade dłonie z sobą. Podkuliła kolana pod brodę i westchnęła ciężko. Odgarnęła kosmyk blond włosów za ucho – Miłość jest niesprawiedliwa – szepnęła prawie niesłyszalnie, ale na tyle głośno by jej słowa dotarły do uszu brunetki. Zdziwiło ją trochę jej stwierdzenie, ale nie umiała nie przyznać jej racji.

- Całe życie czekasz na miłość swojego życia, a gdy w końcu się zakochujesz, to w niewłaściwej osobie – Natalia była pewna tych słów. Przynajmniej tak jej się wydawało. Uśmiechnęła się delikatnie w stronę blondynki i położyła swoją dłoń na jej wątłym ramieniu.  Poczuła jakąś niesamowitą więź. Tak jakby właśnie znalazła swoją bratnią duszę. Nie myliła się. 

***********************

No i czternasty rozdział się melduje. Jest już późno, więc napiszę jedynie, że przepraszam za opóźnienie i ogólnie za jakość rozdziału. Może tylko dodam, że wreszcie macie perspektywę Ryana. Ciekawe co z nim będzie..

Dostałam nominacje od LBA, ale post na ten temat napiszę prawdopodobnie jutro. Po prostu dzisiaj nie mam już siły.

Pozdrawiam serdecznie i do następnego :*