Rozdział 021

Moje życie jest wahaniem wobec narodzin - Franz Kafka

- Napijesz się czegoś? – Natalia uśmiechnęła się nieśmiało, przecząco kręcąc głową. Nie była w stanie niczego przełknąć.

- Nie dziękuje – Camilla przysiadła na pluszowym pufie, podciągając kolana pod brodę. Coś gryzło jej przyjaciółkę i to wcale nie była domniemana choroba babci. Panienka Torres była zbyt bystra, by kupić tą wymówkę. Bystrzejsza, niż się tego można było spodziewać.

- Obejrzymy coś może. Co powiesz na Titanica?

- Jasne, uwielbiam ten film.

- To pójdę po płytę.

Przez cały dom rozległ się głośny, piskliwy dźwięk dzwonka do drzwi. Rudowłosa wywróciła oczami.

- Poczekaj chwile, sprawdzę kogo niesie.

Wybiegła z pokoju, kierując się w stronę schodów, które również pokonała z zawrotną prędkością. Dotarła do drzwi. Pociągnęła za mosiężną klamkę, a jej oczy ujrzały niespodziewanego gościa.

- Maxi? – wyszeptała, lustrując bladą twarz chłopaka – Coś się stało?

- Musimy porozmawiać – jego głos był inny, taki zachrypnięty.

- Dobrze, ale streszczaj się – oparła się o framugę sygnalizując Maxiemu, że nie wpuści go do środka. Słyszała jak głośno przełyka ślinę.

- To Cię zaboli – wyznał, zdejmując czapkę z kędzierzawej czupryny -  A może nie? Sam już nie wiem – stała wmurowana w posadzkę.Co chciał jej wyznać? – Ja… ja nie byłem z tobą do końca szczery. Co do moich uczuć.

Nie rozumiała.

- Zaraz mnie znienawidzisz, za to co powiem. A ja nie chcę ciebie stracić – kontynuował – Jako przyjaciółki – dodał, a jego słowa ukuły ją niczym strzały.

- Mów – warknęła zaciskając pięści.

Wzdrygnął się. Mógł odejść, ale nie. Chciał zakończyć, to co zaczął.

- Powinniśmy zerwać. Przepraszam – wymamrotał, miętoląc w ręku czapkę.

- Idź – na tyle mogła się zdobyć. Co czuła? Smutek, to na pewno. Ale czy jej serce było złamane? Trudno powiedzieć. Bo czy można cierpieć, gdy się nie kochało?

Wycofał się.

- Dlaczego? – nie potrafiła siedzieć cicho, musiała znać odpowiedź na to pytanie. Maxi odwrócił się delikatnie, a zdanie przez niego wypowiedziane było prawie niesłyszalne.

- Zakochałem się.

Jednak na tyle słyszalne, by dotarły do uszu Natalii, wychylającej się zza poręczy schodów.

                                                                  -,-

Leon wbiegł po schodach kamienicy i szybkim krokiem skierował się w stronę drzwi do mieszkania.

-  Znów byłeś u swojej panienki? – zaklął pod nosem, ściskając kluczyk w dłoni. Odwrócił się na pięcie, a jego oczom ukazał się Rodriguez, irytująco wesoły jak zawsze.

- Nie twoja sprawa – mruknął, wyprostowując się. Czuł się nieswojo rozmawiając, bądź wspominając o Violettcie. Szczególnie w obecności swojego odwiecznego wroga.

- Ktoś tu się spina? – blondyn zaśmiał się pod nosem, zdejmując granatowy kaptur z głowy – Oj, Verdas nie ma o co się złościć. Z tego co zdążyłem zauważyć ona jest zdecydowanie z poza twojej ligi.

Szatyn szybko pokonał dzielącą ich odległość i przycisnął blondyna do ściany. Mimo znaczącego zagrożenia, z twarzy tego drugiego nie schodził kpiący uśmieszek.Pokręcił głową na boki z niedowierzaniem.

- Odszczekaj to – Verdas syknął, ledwo powstrzymując się od przyłożenia konkurentowi w twarz. Zacisnął zęby, a z jego przymrużonych oczu strzykały płomyki złości.

Rodriguez wybuchł donośnym i jakże denerwującym śmiechem.

- Widzisz jak łatwo cię sprowokować?

- Jeszcze jedno słowo, a twoje żółte zęby wylądują na posadzce – na twarz szatyna wkroczyła purpura, co świadczyło o jego zdenerwowaniu. Jego usta pobladły, a mała żyłka na szyi o mało co nie wybuchła.

- To co cię powstrzymuje? – blondyn doskonale wiedział, co robił. Przez ostatnie lata, do perfekcji opanował granie na nerwach Verdasa. Teraz było to o niebo łatwiejsze. Jeszcze do niedawna, nie miał pojęcia, czemu Leon chodzi z rozmarzonym wzrokiem. Jak się okazało, powodem jego rozkojarzenia była dziewczyna. Ryan zdążył uświadomić sobie, o zazdrości, która pojawiała się u szatyna niesamowicie łatwo. Zaśmiał się w duchu. Nigdy nie przypuszczał, że Verdas się zakocha.

- Co wy tam wyprawiacie?! Przestańcie się tłuc, bo wezwę policję! – denerwujący głos sąsiadki z góry, pani Lorenzo wyrwał Leona z dziwnego amoku. Puścił Rodrigueza, wyklinając sobie w myśli swoją słabość. Znowu mu się dałem. Przekręcił kluczyk w zamku i otworzył drzwi do mieszkania.

- Nic się nie wydarzyło, prze pani. Verdasowi skończyły się środki uspokajające – przed opuszczeniem korytarza, dobiegła do niego kąśliwa uwaga blondyna. Zamknął drzwi i osunął się o ścianę. Co się ze mną stało?

                                                                -,-

Kolejnego dnia…

Marco wyciągnął gitarę z pokrowca, który odłożył na ławkę. Poprawił okulary na nosie, chcąc nacieszyć się widokiem swojego ulubionego instrumentu. Teraz kiedy opuścił Meksyk, nie musiał słuchać kazań rodziców. Kiedy tylko odkryto jego fotograficzną pamięć, w jego życiu była tylko nauka, nauka i jeszcze raz nauka. Olimpiady matematyczne, setki książek i przeróżne konkursy sprawdzające wiedzę. To wszystko zabierało mu tyle czasu, że nigdy nie był w stanie całkowicie poświecić się swojej pasji, muzyce. Otrzymał propozycje pracy jako asystent dyrektora w liceum im. Juana Perona. Rodzice naciskali na przyjęcie tego stanowiska, choć sam Marco nie był zachwycony perspektywą spędzania dni w ponurym liceum, wertując przez stosy niepotrzebnych dokumentów. Jako młody nastolatek wylądował w liceum z całą resztą starszych od niego uczniów, którzy nie szczędzili mu wyzwisk. Nie chciał powracać do tego, ale uznał, że przynajmniej wydostanie się z Meksyku i tym samym nie będzie podlegał opiece rodziców. Będzie mógł robić to co chce. Cóż, prawie. W końcu zamieszka u jakiejś zupełnie obcej rodziny, ale… trzeba myśleć w superlatywach.

No se se va bene, no se se non va

Non se se tacere o diterlo ma...

Przejechał palcami po strunach gitary, przypominając sobie słowa piosenki, którą napisał kiedyś pod wpływem młodzieńczego zauroczenia. Lisa, chyba tak się nazywała.  Chciał kontynuować, ale do jego uszu dobiegł przeraźliwy pisk.

- To ty! – podniósł głowę, a jego oczom ukazała się średniego wzrostu szatynka, w niesamowitym tempie zmierzającą w jego stronę. Speszył się trochę gdyż, nigdy nie czuł się komfortowo w towarzystwie dziewczyn. Szczególnie takich wrzeszczących.

- Co ja? – zdobył się na odwagę i wreszcie się odezwał.

- Jak to co?! – delikatnie rzecz mówiąc, słowa Marco wzburzyły jego rozmówczynię – Ten sen? Nie pamiętasz? – chłopak przeklął po cichu swoje szczęście. Już pierwszego dnia w Buenos Aires spotyka jakąś wariatkę.

- O czym ty mówisz? – ostrożnie odłożył instrument do pokrowca,  który zarzucił sobie na ramię. W dłoni ścisnął rączkę walizki, przygotowując się do szybkiej ucieczki.

- Ale tępy… - szatynka schowała głowę w dłoniach, co dało chłopakowi szansę na oddalenie się. Nigdy nie był dobrym sprinterem, szczególnie nie z tak dużym obciążeniem, ale strach przed tajemniczą wariatką dał mu siłę do biegu – Nie uciekaj ty tchórzu! – Marco obniżył głowę, unikając lecącego w jego stronę patyka. Uśmiechnął się do siebie i zniknął, skręcając w kolejną alejkę parku. Odetchnął z ulgą, widząc, że dziewczyna go nie goni. Teraz… którędy do mojego nowego domu?

                                                              -,-

Violetta oparła się o swoją szafkę. Przymknęła oczy, chcąc pozostać obojętną na głośne rozmowy pozostałych uczniów. Nie wyspała się tej nocy. Jej myśli cały czas zajmował przebieg jej wczorajszej rozmowy z Leonem. Był taki uroczy…

Otworzyła drzwiczki, wyjmując z szafki kilka kolorowych zeszytów. Musiała stanąć na palcach, gdyż tego dnia miała na sobie zwykłe trampki. Nie mogła przeciążać swojej kostki. Wzięła głęboki wdech i powolnym krokiem opuściła pomieszczenie, ignorując resztę młodzieży. W końcu dotarła pod klasę od matematyki. Zauważyła tam swoją przyjaciółkę, Francescę, która wyglądała wyjątkowo nie w sosie.

- Coś się stało, Fran? – brunetka dotknęła ramienia Włoszki.

Szatynka wypuściła powietrze z ust, dając upust swojemu zdenerwowaniu.

- Nic, nic – machnęła dłonią – Tylko jakiś palant w parku potraktował mnie jak idiotkę , a samego rana dowiedziałam się, że nie dostałam się do drużyny. A i jeszcze zapomniałam dzisiejszego zadania z matmy. Tak, tak wszystko jest w najlepszym porządku – dziewczyna coraz mocniej ściskała rogi swojego sweterka. Violetta już chciała coś powiedzieć, ale przerwał jej dzwonek na lekcje. Dyskretnie, odetchnęła z ulgą. Szczerze nie miała pojęcia, jak powinna pocieszyć swoją przyjaciółkę. Włoszka bywała bardzo wybuchowa, trudno było przewidzieć jej reakcję.

Podeszła do swojej ławki, delikatnie siadając na krześle. Wszyscy zajęli już swoje miejsca, brakowało jedynie jednej osoby. Leon- przeszło jej przez myśl. Profesor poprawił okulary na nosie, otwierając dziennik.

- Mam nadzieję, że nie będzie żadnych spóźnialskich – mruknął nie podnosząc wzroku znad zeszytu. Violetta przełknęła ślinę. Z zamyślenia zbudził ją skrzyp otwieranych drzwi. Wszyscy, łącznie z nauczycielem zwrócili swoje oczy w stronę wejścia do klasy. Stał w nich nie kto inny jak Leon Verdas. Brunetka uśmiechnęła się pod nosem.

- Przepraszam za spóźnienie – wymamrotał poprawiając ramię plecaka – Autobus mi uciekł – wytłumaczył widząc wyczekujący wyraz twarzy matematyka. Mężczyzna westchnął głęboko.

- Siadaj Verdas, obok Castillo – szatyn uniósł lekko kąciki ust i posłusznie zajął miejsce obok Violetty – dobrze teraz zajmiemy się funkcjami kwadratowymi, ktoś może przypomni wzór na parabolę?

- Cieszę się, że jesteś. Już myślałam, że nie przyjdziesz – brunetka wyszeptała Leonowi do ucha. Na dźwięk jej głosu przeszedł go przyjemny dreszcz.

- Nie wytrzymałbym kolejnego dnia bez ciebie – pogładził jej dłoń, ten jeden raz pozwalając sobie na ten gest.

- Widzieliśmy się wczoraj, głuptasie – zachichotała.

- Wiem, ale gdybym mógł spędzałbym z tobą każdą minutę każdego dnia.

Violetta zarumieniła się delikatnie pod wpływem wyznania Leona. Jeszcze raz popatrzyła się w jego zielone oczy. I utonęła.

                                                                     -,-

Angie nerwowo przeszukiwała zawartość swojej torebki. Niestety nie mogła tam znaleźć swojej ulubionej bandanki. Gdzie ona jest? Wywróciła swoją torbę do góry nogami, choć zdawało jej się, że ostatni raz widziała ją swojej szyi, podczas gry na pianinie…Nie, ja jej tam nie zostawiłam- jęknęła przypominając sobie trzask klapy od pianina i krzyk Pabla. Była przekonana, że to właśnie on ja wtedy słyszał.

- Wiem, że nie jestem specjalistą od kobiecej psychiki, ale skoro cała zawartość twojej torebki leży na podłodze, coś musi być nie tak – odgarnęła niesforny kosmyk blond włosów za ucho i podniosła wzrok na lekko uśmiechniętego mężczyznę. Zbladła. Pablo. Powoli się wycofała – Ej, unikasz mnie?

Bała się tego pytania, ale ono przecież w końcu musiało paść.

- Nieee – mruknęła przeciągle – Skąd taki pomysł?

Podszedł bliżej, jeszcze bardziej ją onieśmielając.

- Jako jedyna nie zamieniłaś ze mną ani jednego słowa od mojego powrotu – westchnął, podkreślając ostatnie słowo – Wiem, że nie pamiętam wiele, tak naprawdę to niczego – podrapał się po szyi – Ale wiem, że ty wiesz. Co nas łączyło? – blondynka przecząco pokręciła głową.

- Byliśmy zwykłymi znajomymi – odparła kucając, by pozbierać swoje manatki.

Usłyszała tylko ciche westchnięcie, być może oznaczające jakiś dobrze skrywany zawód.

 - Skoro tak sądzisz – powiedział, powoli odchodząc. Zatrzymał się jednak na chwilę, ale prawie natychmiast ruszył dalej, zapominając już, że miał poruszyć z Angeles temat bandanki, która teraz spoczywała w jego teczce. Jeszcze wcześniej myślał, że to ona mogła by być jej właścicielką, ale teraz już sam nie wiedział. Nie spodobało mu się jednak stwierdzenie, że z Angeles była dla niego zwykłą znajomą. Poczuł wręcz lekkie ukłucie w sercu, ale skutecznie to zamaskował.

Kiedy zniknął, poczuła niesamowitą ulgę, ale i smutek. Skłamała mu prosto w twarz, po raz kolejny. Czuła się z tym źle, ale miała nadzieję, że przynajmniej odpuści i, że to będzie koniec jej problemów. Nawet nie wiedziała, jak bardzo się myliła. 

*********************************************

Macie pierwszy rozdział w nowym roku :) Mam nadzieję, że Wasz Sylwester był szampański (mój nie :D) Byłam u przyjaciółki i piłyśmy pikolo. No cóż...

Nie zanudzam Was już :) Żegnam!

Pozdrawiam serdecznie i do następnego :*