Rozdział 024

                      Kocha się za nic. Nie istnieje żaden powód do miłości - Paulo Coelho

- Myślisz, że ten pomysł z gazetami  był dobry? – Maxi zagiął magazyn ogrodniczy w połowie strony i zwrócił się w stronę Federico, chowającego się za „Światowymi Wypiekami”. Włoch przyłożył palec do ust i skarcił Ponte surowym spojrzeniem. Brunet westchnął ciężko, tym samym przysuwając się bliżej Leona, do reszty pochłoniętego lekturą. To on potrafi czytać?- przeszło mu przez myśl, ale prawie od razu skarcił się za tą nieco nieodpowiednią uwagę. Verdas czytał, i gdyby to nie było wystarczająco dziwne, właśnie sprawdzał, czy jest idealnym materiałem na chłopaka. Maxi o mało nie wybuchnął gromkim śmiechem, chociaż na chwilę zapominając o swoich problemach. Leon nie zwrócił uwagi na chichoczącego Maxiego, wręcz przeciwnie,całkowicie zatracił się w rozwiązywaniu testu. Wszystko wydawało się iść idealnie, niestety nasi bohaterowie zatracili się trochę za bardzo i nawet nie usłyszeli głośnego stukotu obcasów.

- Nie wiedziałam, że czytasz babskie pisma …

O,nie!

Verdas prawie od razu spłonął rumieńcem, a z jego ust wydobył się niewyraźny bełkot,który skutecznie zagłuszył przekleństwa wypowiedziane po cichu przez Federico. Maxi wyjrzał zza gazety i ujrzał dziewczyny, z roześmianą Francescą na czele. Niestety była tam też Camilla i Natalia. Po co ja tu w ogóle przychodziłem? To od początku był kiepski pomysł. Przełknął głośno ślinę i za wszelką cenę starał się ignorować obecność swoich przyjaciółek.

- Eeee…

Wyjaśnień Leona ciąg dalszy, pomyślał Ponte spoglądając na twarz Verdasa, która przybrała kolor ognisto czerwonego pomidora. To wszystko nie pasowało do wizerunku, który Leon kreował przez ostatnich kilka lat. Zgrywał twardziela, ale miał uczucia jak każdy inny. Ten to ma jednak szczęście. Maxi poczuł się trochę zazdrosny. Violetta wcale nie była zła na Leona,  była raczej rozbawiona całą sytuacją. Caly czas promiennie uśmiechała się do szatyna. Verdas musiał jedynie zebrać się na odwagę, by wyznać swoje uczucia ukochanej, a Maxi… W jego przypadku wszystko wydawało się być o niebo trudniejsze.

- Dobra, teraz szczerze. Śledziliście nas?

Maxi popatrzył w stronę Federico, który wcale nie był zestresowany. Wymieniał tylko nieśmiałe spojrzenia z Ludmiłą. Nikt nie musiałby się tłumaczyć, gdyby nie Francesca, która postanowiła przeprowadzić swoje małe śledztwo. Ponte odchrząknął. Brak reakcji ze strony kochasiów. Zacisnął spocone dłonie. Chyba muszę sobie sam poradzić.

- Niee ...– przeciągnął – Skąd taki pomysł, Fran? Po prostu rozkoszowaliśmy się przyjemną lekturą. Taki dzisiaj ładny dzień, aż szkoda byłoby go spędzić w domu, więc… - mógłby tak kłamać dalej, ale kiedy napotkał na czekoladowe oczy Natalii, coś stanęło mu w gardle. Miała takie smutne spojrzenie… Poczuł się, jakby ktoś wbijał mu sztylet prosto w serce. Nie mógł tak dłużej udawać, że nic się nie dzieje. Wstał  i ruszył w stronę wyjścia, pozostawiając całe towarzystwo w zadumie. Gdyby tam został, przysporzyłby Natalii tylko cierpienia. Ona przecież nie powinna cierpieć, nie przez niego.

Czemu to wszystko jest takie skomplikowane?

                                                                  -,-

Później…

Violetta uczepiła się ramienia Leona, wdychając przyjemny zapach jego wody kolońskiej. Uśmiechnęła się pod nosem. Lubiła zakupy z dziewczynami, ale w tej chwili… w tej chwili nie potrzeba jej było niczego więcej. Tylko on. Ucieszyła się, że Francesca w końcu odpuściła chłopakom i zamknęła swoje ‘śledztwo’. Mocniej wtuliła się w Leona, a przez jej ciało przeszła fala dreszczy.

- Wszystko w porządku? – uniosła głowę, tym samym spoglądając w szmaragdowe oczy szatyna. Był bardzo przystojny, z resztą jak zwykle. Jego twarz zdobił delikatny uśmiech, a na policzkach pojawiły te urocze dołeczki, które tak bardzo kochała. On cały był wspaniały. W dodatku taki troskliwy, w drugiej dłoni trzymał kilka toreb z zakupami. Jaki on jest kochany… a właśnie!

- Tak, tak – zapewniła go, powoli potakując głową. Spojrzała w górę. Powoli robiło się ciemno, a niebo przykryły pojedyncze gwiazdy. Był już wieczór, tak naprawdę to dawno powinna być w domu. Pocieszała się jedynie myślą, że Federico też gdzieś zniknął. Przynajmniej nie tylko jej dostanie się za późne przyjście do domu. Potrząsnęła głową, nie chciała się zamartwiać. Pragnęła wykorzystać każdą chwilę spędzoną z szatynem – Mogę zadać ci jedno pytanie? – zwróciła się do Leona, posyłając mu poważne spojrzenie.

- Jasne – odparł niby beztrosko, ale w jego głosie dało się wyczuć nutkę zdenerwowania. Violetta wzięła głęboki wdech.

- Lubisz mnie? – szatyn zarumienił się, po raz kolejny tego dnia, i spuścił głowę, trochę zawstydzony. Usłyszała jak powoli wydycha powietrze.

- Ttak oczywiście – wybełkotał z lekkim uśmiechem na twarzy – A ty mnie lubisz?

- Tak, bardzo – oznajmiła, zakładając niesforny kosmyk włosów za ucho. Szli przez chwilę w kompletnej ciszy. Po kilku minutach wyciągnęła swoją dłoń, powoli splatając swoje palce z palcami Leona. Szatyn odwzajemnił gest, mocniej ściskając jej delikatną dłoń. Było idealnie, można pomyśleć, że już nie mogło być lepiej…

- Czyżby spacerek o świetle księżyca? – oboje znali ten głos – Nie wiedziałem,Verdas, że jesteś takim romantykiem!

Leon zacisnął powieki.

A może gorzej?

                                                               -,-

A już myślał, że wieczorny spacer po centrum miasta będzie nudny jak falki z olejem. Nie mógł się bardziej mylić. Zupełnym przypadkiem napotkał na Verdasa i jego ‘dziewczynę – nie- dziewczynę’ rozkoszujących się chwilą samotności. Szkoda, było by gdyby ktoś im tą chwilę zniszczył.Ups…

- Czyżby spacerek o świetle księżyca? Nie wiedziałem,Verdas, że jesteś takim romantykiem!

Od środka przeszła go fala energetyzujących dreszczy. Widział. Widział, jak jego przeciwnik zaciska pięści, jak jego oczy mrużą się niczym u gotowego do ataku tygrysa. Uwielbiał to robić, uwielbiał wyprowadzać go z równowagi, bawić się nim niczym szmacianą lalką. Teraz sprowokowanie Verdasa było tak dziecinnie proste, że Rodriguez nie był by sobą , gdyby nawet nie spróbował.

- Nie twoja sprawa! – głośne warknięcie szatyna sprowadziło go na ziemię – Spadaj stąd zanim stracę moją cierpliwość!

Już ją straciłeś, pomyślał, uśmiechając się kpiąco. Miał go w garści.

- Przecież ja tylko wybrałem się na spacerek po mieście. Jest w tym coś złego?

Twarz Verdasa przybrała kolor purpury, a żyłka na jego czole pulsowała niebezpiecznie. Jeszcze trochę, już zaraz.

- Ostatnie ostrzeżenie – syknął, a jego głos do złudzenia przypominał mowę węży. Przypadek?

- Leon… - jej delikatny głosik przebił się przez napiętą atmosferę, niczym malutki nożyk. W jej głosie było coś takiego, czego naprawdę nie potrafił zdefiniować. Verdas wypuścił powietrze z nosa, a z jego oczu zniknęły te gniewne iskierki. Ryan mrugnął kilkakrotnie. Nie docenił jej możliwości. Zabawne. Jedno wspomnienie o niej, bądź chociaż spojrzenie wykonane w jej kierunku, potrafiło doprowadzić Leona do szału. Problemem, było jednak to, że ta dziewczyna niczym za pomocą różdżki potrafiła przyprowadzić go do porządku. Nie udało się – Leon… chodźmy stąd – zacisnęła swoją dłoń na rękawie jego kurtki, choć wcale nie musiała. Poczłapał za nią niczym piesek,  nie odwracając się ani razu.

Jeszcze przez moment stał w osłupieniu. Czuł pewien niedosyt. Nie udało mu się, znowu mu się nie udało.On się zmienił , pomyślał odwracając się na pięcie, może i ja powinienem?

                                                            -,-

                 W tym samym czasie

- Gdzie idziemy?

Od czasu opuszczenia galerii handlowej, ani razu nie poinformował jej o celu ich małej wędrówki. Czuła się jak dziecko, kompletnie zagubione i zdane tylko na niego.  Ale to wcale jej nie przeszkadzało. Ufała mu bezgranicznie.

- Zobaczysz – uśmiechnął się tak pięknie, że Ludmiła była pewna, że tym drobnym gestem zdołał by oczarować każdą dziewczynę. Łącznie ze mną. Było już ciemno, ale w jego obecności, strach zdawał się jej nie udzielać. Od dziecka bała się ciemności, ale teraz, szczególnie kiedy trzymał ją za rękę,  wszelkie wątpliwości omijały ją szerokim łukiem. Chociaż na chwilę zapomniała, o tych wszystkich problemach, które już nie zdawały się być tak okropne.

Do rzeczywistości przywrócił ją przepiękny widok, panorama miasta. Tysiące małych światełek, rozjaśniających ciemną noc. Dopiero teraz zauważyła, że rękoma opiera się o balustradę. Nawet nie zauważyła, kiedy ją tutaj przyprowadził. Ile czasu bujałam w obłokach?

- Jest tu przepięknie – wyszeptała wycierając zaparowane szkiełka okularów. Poczuła jego przyjemny dotyk, jego ręce owijające się w okół jej talii. Przymknęła oczy, nie dowierzając, że to wszystko dzieje się naprawdę. Przecież marzyła o takiej chwili, od kiedy go spotkała. Pragnęła znaleźć się w jego ramionach i poczuć to przyjemne ciepło, które właśnie wypełniało ją od środka. To się działo naprawdę… było to piękne, ale zarazem przerażające.

- Federico –odezwała się, odwracając się w jego stronę – Dlaczego mnie tu przyprowadziłeś?

Zawahał się przez chwilę.

- Chyba po prostu chciałem pokazać Ci, co czuję…- wymamrotał przeczesując czuprynę dłonią. Zawsze tak robił, gdy był zdenerwowany, zdążyła go trochę poznać przez ten stosunkowo krótki czas trwania ich znajomości.

- A co czujesz? – zapytała drżącym głosem.

Spojrzał jej prosto w oczy, a ona poczuła, jak jej nogi stają się jak z waty. Przesunął swoje dłonie na jej policzki, które spłonęły ognistym rumieńcem. Na jego twarzy zauważyła cień uśmiechu. Pochylił się niepewnie, jakby się czegoś obawiał. Może odrzucenia? Był już tak blisko, bliżej niż kiedykolwiek myślała, że będzie. Miała wrażenie, że ich usta już za chwilę złączą się w nieskończonej rozkoszy. Ale przecież nie mogła…

Więc uciekła, zostawiając za sobą wszystko, o czym kiedykolwiek marzyła.  

M i ł o ś ć

                                                                 -,-

Odprowadził ją pod samą bramę. Cały czas milczał,nie odezwał się ani słowem od niefortunnego spotkania ze swoim n e m e s i s. Chciał odejść, ale zatrzymał go jej przenikliwy wzrok, lustrujący go z wielką dokładnością.

- Powiesz mi dlaczego tak się nienawidzicie? – zapytała, podchodząc trochę bliżej.

- Nie rozumiem – najlepszym rozwiązaniem, przynajmniej w tym momencie, wydawało się być udawanie głupiego. Niestety, nic to nie dało.

- Nie udawaj – skarciła go – Zaledwie kilka minut temu wyglądałeś, jakbyś chciał go zabić. Powiesz mi, o co chodzi?

Przełknął ślinę. Czy powinien? Przecież wyjdzie na skończonego kretyna.

- No dobrze – westchnął opierając się o mur – Wszystko zaczęło się kiedy oboje mieliśmy po siedem lat – przymknął powieki, jakby chciał sobie wszystko przypomnieć – Rodriguez był moim sąsiadem z na przeciwka. Poznałem go, gdy przeprowadziłem się do mieszkania obok, z moim wujem.

- A rodzice?

Uśmiechnął się blado.

- Nie żyją…

- Przepraszam – wyszeptała, kładąc mu dłoń na ramieniu.

- Nie przepraszaj, to nie twoja wina – zapewnił ją – Możemy wracać do mojej historii? – delikatnie kiwnęła głową, tym samym dając mu przyzwolenie na kontynuacje – Tak więc mieszkaliśmy obok siebie i wszystko było normalnie. Widywałem Rodrigueza raz na jakiś czas na klatce schodowej, był zawsze uśmiechnięty. Potem t o się stało – przerwał na chwilę – umarła jego babcia, a kiedy już nie mogło być gorzej, do zaświatów odszedł także jego dziadek. Powinienem mu współczuć,ale… tak nie było. On zamknął się w sobie, a kiedy zobaczyłem go ponownie po dłuższym czasie… poleciało kilka nieprzyjemnych słów i… tak się zaczęło. Dobrze pamiętam, jak go gnębiłem – spuścił wzrok – wcale nie jestem z tego dumny,ale wtedy… wtedy to dawało mi takie poczucie bycia silnym, niepokonanym, a taki właśnie musiałem być. Silny – zacisnął pięści tak mocno, że wydobył się z nich cichy skrzyp – W końcu się doigrałem, role się odwróciły i to myśliwy stał się ofiarą. Ja gnębiłem jego, potem on mnie, a teraz gnębimy siebie nawzajem. I nikt nie jest szczęśliwy – głośno wciągnął powietrze – Wszystko zaszło za daleko, a to co się stało już się nie odstanie. Już zawsze będziemy się nienawidzić, bo inaczej nie potrafimy. – zakończył swoją opowieść. Nastała cisza.

Przytuliła się do niego, bo to wtedy, wydawało jej się być jedynym rozwiązaniem. Wtuliła się w niego mocno, nie mając zamiaru puszczać. Czuła jak jego serce łomocze… A może to jej? Już sama nie wiedziała. Chyba trwali by tak całą wieczność, gdyby nie frontowe drzwi, które otworzyły się z hukiem. Oderwała się od niego ze smutkiem. Zdążyła jedynie obdarować go delikatnym całusem w policzek, zanim zniknęła za ogrodzeniem.

Odszedł dopiero po chwili. Opowiedział jej całą historię, powinien czuć ulgę. Ale wcale nie czuł, wręcz przeciwnie od środka ogarniał go strach. O nią. Bo przecież skoro Rodriguez go nienawidzi, posunie się do wszystkiego. Będzie chciał zabrać mu wszystko, łącznie z jego największym skarbem. Nie może na to pozwolić.

Wygrał bitwę, ale to ja wygram wojnę.

                                                                      -,-

Wbiegł do domu, trzaskając drzwiami tak mocno, że siedzący na kanapie German podskoczył jak oparzony. Rzucił butami o podłogę, a marynarkę ze złością podeptał. Ruszył do swojego pokoju, całkowicie ignorując pana Castillo, który przed zamknięciem domu, oczekiwał na jego powrót. 

Zakluczył się.

Rzucił się na łóżko. Uspokoił się. Nie wrzeszczał, nie wiercił się, nie kopał.Po prostu leżał, całkowicie pogrążony w smutku. Czemu to zrobiła? Czemu uciekła? Podniósł się i usiadł po turecku. Oparł podbródek o zaciśnięte pięści i zastanawiał się. Co zrobił nie tak? Zrobił pierwszy krok, kiedy ona nie była na to gotowa? Nie wiedział, nie potrafił odpowiedzieć na te wszystkie pytania krążące po jego głowie.

Co mam teraz zrobić?

Poddać się?

Pokręcił energicznie głową, wszystko tylko nie to. Nie podda się, nie tym razem. Będzie walczył do końca, choćby ta walka miała go zabić. Od tego dnia, strach już nie władał jego życiem. Jedynie m i ł o ś ć. Miłość, której zaznał po raz pierwszy w życiu. Nie zamierzał odpuścić. Nigdy.

                                    ***************************************

Rozdział pozostawię bez komentarza, to w końcu Wasza powinność :)

Pozdrawiam serdecznie :*